Rośliny lecznicze w najwcześniejszych dokumentach wiedzy medycznej

Lecznicze wykorzystanie różnych gatunków roślin towarzyszyło już starożytnym cywilizacjom. Sprzyjała temu umiejętność przekazywania wiedzy za pośrednictwem pisma, która posłużyła transferowi informacji w przestrzeni i czasie. Dzięki temu do dzisiaj ocalały dzieła pochodzące ze starożytności i średniowiecza, w których utrwalona została wiedza ówczesnych cywilizacji na temat gatunków roślin leczniczych, jak i sposobów ich wykorzystania. Do najbardziej znaczących dokumentów z tamtych czasów należą m.in. „Zielnik” legendarnego cesarza Sheng Nong, „Papirus Ebersa” czy też „Phisica”, autorstwa najbardziej znanej kobiety związanej z nauką w okresie średniowiecza – Św. Hildegardy z Bingen. Gatunki roślin, które pojawiły się w tych dziełach przypisano do trzech umownych grup, przez co dokonano ich podziału na: rośliny halucynogenne, zioła stosowane w kuchni jako przyprawy oraz tzw. „cudowne rośliny zdrowia, młodości i wesołości”.

Some healing properties of various plant species have already been known by the ancient civilisations. It was possible due to the ability to transfer knowledge through writing, which served to convey information in space and time. Owing to that, some important works could survive from antiquity and medieval times, which presented consolidated knowledge of the then contemporary civilisations on species of medicinal plants, as well as the methods they were applied. The most significant documents of those times included, among others, the work by the legendary emperor − Sheng Nong, Ebers’ Papyrus or Phisica by St. Hildegard of Bingen,− the most famous woman in medieval science. The species of plants that were described in those works were assigned to three contractual groups, namely: hallucinogenic plants; herbs used in cuisine as spices, as well as the so called “miraculous medicinal plants” for health, youthfulness and cheerfulness”.