Wstęp: Choroby aorty piersiowej zstępującej, wysuniętej do wewnątrz w kierunku łuku aorty, w rzeczywistości mogą prowadzić do skrócenia proksymalnej strefy umieszczenia protezy aortalnej. To z kolei pogarsza dostępność aorty dla wewnątrznaczyniowego leczenia tych patologii.
Cel: W niniejszej pracy skupiono się na niedrożności lewej tętnicy podobojczykowej (LSA) przez endowaskularne leczenie chorób aorty zstępującej jako głównym pytaniu badawczym, opartym na hipotezie, że nie ma konieczności pierwotnej standardowej rewaskularyzacji LSA w TEVAR z pokryciem LSA. Badacze mają 12-letnie doświadczenie w leczeniu różnych zmian aorty piersiowej. Ich doświadczenia zostaną również omówione w niniejszym artykule.
Materiały i metody: Przeprowadzono retrospektywne jednoośrodkowe badanie kohortowe na kolejnych pacjentach w celu opisania rzeczywistej sytuacji codziennej praktyki klinicznej. Do badania włączono wszystkich pacjentów poddawanych endowaskularnemu, hybrydowemu lub otwartemu leczeniu operacyjnemu z powodu różnych chorób aorty zstępującej. Zbadano różne parametry, w tym dotyczące zabiegu, takie jak: 1) czysty wewnątrznaczyniowy zabieg vs. hybrydowy; 2) rok terapii; 3) przebieg objawowy vs. bezobjawowy; 4) różne czynniki epidemiologiczne (wiek, płeć, czynniki ryzyka, śmiertelność i obserwacja pooperacyjna); 5) nadstentowanie/niedrożność LSA; 6) powikłania stosowanych terapii; 7) dalsze operacje/interwencje, mające na celu leczenie takich powikłań; 8) radiologiczne pomiary aorty (takie jak: poszerzenie światła, pomiar fałszywego kanału, odległość od naczyń nadaortalnych i trzewnych) oraz 9) wiele innych cech patologicznych. Zbadano również różne parametry statystyczne. Przeżycie analizowano za pomocą krzywej Kaplana-Meiera w grupie pacjentów całkowitych w porównaniu z grupą pacjentów z nadstentowaniem. Analizę wariancji przeprowadzono dla niezależnych parametrów dla pacjentów poddanych rewaskularyzacji – a nie pacjentów poddanych rewaskularyzacji, którzy przeszli pokrycie LSA. Do analizy statystycznej wykorzystano test U. Za istotną różnicę przyjęto wartość p < 0,05. Przegląd literatury wykonano, przeszukując bazy PubMed, Google Scholar, Research Gate, ScienceDirect i bibliotekę Cochrane, używając następujących terminów: „wewnątrznaczyniowy”, „TEVAR”, „rewaskularyzacja”, „udar” i „niedokrwienie lewej tętnicy podobojczykowej”. Literaturę odpowiednio klasyfikowano w odniesieniu do głównego tematu. W rzeczywistości literatura była poddana dalszej analizie pod kątem zgodności lub niezgodności z naszą hipotezą.
Wyniki: Ogółem do badania włączono 112 pacjentów. Nie było istotnej różnicy, porównując grupę pacjentów bez rewaskularyzacji i pacjentów z rewaskularyzacją, a także biorąc pod uwagę konsekwencje dla krążenia mózgowo--naczyniowego (udar krwotoczny, n = 1, przypadek [4,8%] vs. 0 przypadek [0%]; p = 0,32 i niedokrwienny, n = 2, przypadki [9,6%] vs. 1 przypadek [4,8%]; p = 0,56). Nie obserwowano przypadków niedokrwienia rdzenia kręgowego ani niedokrwienia lewej kończyny górnej. Jako główny punkt końcowy nie stwierdzono niedokrwienia lewej kończyny górnej i zgonu (śmiertelność 0). Przeżycie w obu grupach było następujące: 22 [95% CI, 14,154–29,904] miesiące vs. 43 [95% CI, 33,655–51,921] miesiące bez istotnej różnicy statystycznej (p > 0,05). Jedynym stwierdzonym statystycznie istotnym czynnikiem ryzyka była niewydolność nerek (p = 0,028), ale to również jest uważane za „trend” ze względu na pilność rewaskularyzacji. Po operacji obserwowano większą częstotliwość zapalenia płuc (p = 0,058) w przypadkach rewaskularyzowanych (n = 0 w przypadku nierewaskularyzacji vs. n = 3 [21,4%] w przypadkach z rewaskularyzacją). Nie stwierdzono istotnej różnicy w występowaniu pooperacyjnych powikłań nerwowo-naczyniowych (takich jak: incydenty naczyniowo-mózgowe, niedokrwienie rdzenia kręgowego lub niedokrwienie lewej kończyny górnej), porównując grupy pacjentów bez rewaskularyzacji i poddawanych rewaskularyzacji.
Wnioski: Rewaskularyzacja nadstentowanej LSA z powodu TEVAR powinna być ograniczona do pewnych wskazań, w tym: 1) hipoplastyczne koło tętnicze Willisa; 2) dominująca lewa tętnica kręgowa z niewystarczającą perfuzją krwi przez prawą tętnicę kręgową (np. z powodu zwężenia), 3) warianty anatomiczne, takie jak lewa tętnica kręgowa odchodząca bezpośrednio od łuku aorty (która musi być zablokowana przez TEVAR); 4) potrzeba odpowiedniej lewej tętnicy piersiowej wewnętrznej do pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG); 5) potrzeba drożnej LSA do przetoki dializacyjnej na lewym ramieniu. Jednak nie ma jeszcze odpowiednich dowodów opartych na wynikach badań wysokiej jakości (takich jak [podwójnie] ślepa próba, wieloośrodkowe badanie z randomizacją), które wydają się pilnie potrzebne.
