Contamination as Collaboration: Creating a Collaborative Archive in "Frames of the Anthropocene"

Frames of the Anthropocene is a collaborative digital exhibition launched by the Virtual Museum of the Anthropocene in 2021. Envisioned as a work-in-progress, the exhibition simultaneously archives and performs the memory of the ongoing anthropogenic changes in different environments. It is argued that many of the photographs, while seemingly focusing on various kinds of human-produced waste, in fact represent multifarious constellations and collaborations, as the waste is gradually integrated into divergent green spaces. The article foregrounds the vibrancy (Bennett, 2010) and processual character of these groupings, viewing them as depictions of temporal and spatial negotiations involving multiple actants that orient the viewers’ gaze towards both human and other-than-human modalities and agencies. By bringing into Focus “nonhuman beings and unfamiliar timescales” (Morton, 2017), the author interprets the exhibition as a way of engaging the viewers and potential contributors alike in a reflection on various modes of collaboration discovered through the archive-in- -progress. Finally, the article analyses the ways in which Frames of the Anthropocene explores the dynamics of “contamination as collaboration” (Tsing, 2015) both in its content and its processual, collaborative formula, thus attempting to transgress anthropocentrism in our understanding of the current epoch.

Kadry Antropocenu to wieloautorska wystawa cyfrowa zapoczątkowana w 2021 roku przez Wirtualne Muzeum Antropocenu. Zaplanowana jako projekt cykliczny o otwartej formule wystawa jednocześnie dokumentuje zmiany zachodzące w szeroko pojętym środowisku oraz performatywnie konstruuje pamięć o nich. Choć większość fotografii pozornie koncentruje się na różnych rodzajach produkowanych przez ludzkość odpadków, można zauważyć, że w rzeczywistości wystawa ukazuje rozmaite konstelacje i kolaboracje, w których wyniku odpadki stają się integralną częścią naturalnych przestrzeni. Autorka skupia się na żywotności (Bennett, 2010) i procesualnym charakterze tych zestawień, postrzegając je jako część ciągłego procesu negocjacji rozgrywających się w czasie i przestrzeni, angażujących wiele podmiotów. Wysuwając na pierwszy plan „istoty nieludzkie i nieznane skale czasu” (Morton, 2017), postrzega Kadry Antropocenu jako próbę zainspirowania widzów i potencjalnych przyszłych twórców do refleksji nad różnymi odsłonami współpracy odkrywanymi w ramach powstającego na bieżąco archiwum. Artykuł przygląda się sposobom, w jakie wystawa Kadry Antropocenu eksploruje dynamikę „kontaminacji jako współpracy” (Tsing, 2015) – zarówno poprzez swoją treść, jak i procesualną, opartą na współpracy formułę, dzięki którym wykracza ona poza perspektywę antropocentryczną w rozumieniu trwającej epoki.