Realistyczny musical? Allen – Resnais – von Trier

W musicalu realizm pojawia się na wiele sposobów, jest kategorią historycznie zmienną i wieloznaczną, a często zależną od odmiany gatunkowej (na przykład w backstage musicals czy w filmowych opowieściach o artystach elementy wykonywania muzyki, śpiewu czy tańca są racjonalnie uzasadnione). Z pewnością jednak nie jest to cecha konstytutywna omawianego gatunku i ostatecznie pozostaje konwencją. Autor artykułu przywołuje jednak pewne koncepcje czy poetyki, które sprzeciwiają się temu poglądowi, a także odbiorczym przyzwyczajeniom widzów. Wybrane do analizy przykłady są wyjątkowymi próbami w karierze trzech reżyserów; są to Everyone Says I Love You Woody’ego Allena (1996), On connaît la chanson (Same Old Song) Alaina Resnais (1997) oraz Dancer in the Dark Larsa von Triera (2000). Wszyscy podnieśli musical do rangi ważnego eksperymentu – jako autotematycznej wypowiedzi na temat statusu gatunku i jego ewentualnej realistycznej wersji.

In musical realism has many faces; as a category, it has many meanings and is subject to change. It is also dependent on the genre (e.g. in backstage musicals or in films about artists music, song and dance are quite justified). However it is not a constitutive feature of the genre in question and it is simply a convention. Nonetheless Koschany points to certain poetics and concepts that do not fit with this view and habits of the audiences. The article presents the analysis of three exceptional films by three directors: Woody Allen’s Everyone Says I Love You (1996), On connait la chanson (Same Old Song) by Alain Resnais (1997) and Dancer in the Dark by Lars von Trier (2000). For the directors in question, their musicals were important experiments - self reflective tales about the status of the genre and the possibility of its realistic version.