Landscape film – o pewnym epizodzie w historii brytyjskiego filmu awangardowego

Autorka skupia się na fenomenie brytyjskiego nurtu landscape film z lat 70. Pojawił się on w okresie dominacji tendencji strukturalnej wśród reżyserów awangardowych. Filmy tego nurtu złagodziły radykalną perspektywę kina strukturalnego za sprawą przyjemności płynącej z samych wizualnych właściwości obrazu filmowego. Jak wskazuje Deke Dusinberre, filmy te zapewniają o iluzyjności kina przez zmysłowość pejzażu i jednocześnie o materialnej naturze procesu reprezentacji, który podtrzymuje ową iluzyjność. Rode, powołując się na ustalenia Davida Curtisa, historyka filmu awangardowego, wychodzi od opisu sposobu, w jaki pejzaż był wykorzystywany przez filmowców w okresie wczesnego kina, a następnie krótko omawia kontekst filmu strukturalnego, powołując się na wyniki badań P. Adamsa Sitneya i Petera Gidala. W dalszej części artykułu autorka poddaje analizie wybrane dzieła dwóch najważniejszych artystów tego nurtu: Williama Rabana i Chrisa Welsby’ego.

The article concentrates on the phenomenon of British landscape film of the 1970s. The genre emerged during the dominance of structural tendency among avant-garde film-makers; landscape films mitigated the radical perspective of structural cinema with the pleasure derived from visual qualities of the film image. As Deke Dusinberre points out, they assert the illusionism of cinema through the sensuality of the landscape imagery, and simultaneously assert the material nature of the representational process which sustains that illusionism. The author, following avant-garde film historian David Curtis, begins with description of how landscape was used by early film-makers, then briefly discusses the context of structural film as characterised by P. Adams Sitney and Peter Gidal. Next, Rode sketches the changes in radical filmmaking brought about by landscape film and shortly analyses some of the works of two most important landscape artists of the time: William Raban and Chris Welsby.