Nostalgie posthistorii, blizny postpamięci – (o)znaczanie nieobecności, (prze)pisanie utraty w "Mapie" Barbary Sadurskiej

W artykule badam formę narracyjną powieści Mapa Barbary Sadurskiej, sytuując jej problematykę w kontekście badań z zakresu postpamięci, studiów nad traumą i widmontologii. Na podstawie spostrzeżeń Dominicka LaCapry i Victorii Aarons dotyczących poetyki typowej dla utworów fikcjonalnych trzeciego pokolenia stawiam tezę o podwójnym charakterze opracowania autobiograficznego doświadczenia nieobecności za pośrednictwem narracyjnych trybów charakterystycznych dla fabulacyjnej prozy postmodernistycznej i postmemorialnej powieści generacyjnej. Sadurska podejmuje próbę opowiedzenia/oznaczenia nieobecnej historii, wykorzystując z jednej strony praktykę kodowania traumy typową dla pamięci protetycznej, z drugiej zaś odwołując się do motywu postmemorialnej blizny, traumatycznego punctum będącego śladem etnicznej przynależności i znamieniem rodzinnego dziedziczenia – formy jednocześnie materialnej i symbolicznie niedookreślonej, a zatem bliskiej paradoksom widmontologii.

In the article I examine the narrative form of the novel Mapa by Barbara Sadurska, situating its issues in the context of research in the field of postmemory, trauma studies and hauntology. Based on the observations of Dominick LaCapra and Victoria Aarons regarding the poetics typical of third-generation fictional works, I propose a thesis about the dual nature of elaborating the autobiographical experience of absence through narrative modes characteristic of postmodernist fictional prose and post-memorial generational novels. Sadurska attempts to tell/mark an absent history, using, on the one hand, the practice of encoding trauma typical of prosthetic memory and, on the other, referring to the motif of a postmemorial scar, a traumatic punctum, which is a trace of ethnic belonging and a mark of family inheritance – a form that is both material and symbolically indeterminate, and therefore a hauntology close to paradoxes.