Stanowisko Patriarchatu serbskiego wobec uznania polskiej autokefalii

Jednym z kanonicznych czynników prawomocności polskiej autokefalii było uznanie jej przez pozostałe lokalne Cerkwie prawosławne. W styczniu 1925 roku następca Grzegorza VII (1923–1924), patriarcha ekumeniczny Konstanty VI (1924–1925) wystosował dwa oficjalne listy. Pierwszy powiadamiał wszystkie Autokefaliczne Cerkwie prawosławne o przyznaniu autokefalii cerkiewnej w Polsce. Drugi stanowił odpis patriarszego i synodalnego Tomosu z 13 listopada 1924 roku o nadaniu autokefalii Cerkwi prawosławnej w Polsce. Treść listu podkreślała dobrą organizację Prawosławia w Polsce w nowych uwarunkowaniach po przywróceniu niepodległości państwowej. Początkowo stanowisko Patriarchatu serbskiego do otrzymanego z Fanaru tomosu o autokefalii Cerkwi polskiej z listopada 1924 roku było niejednoznaczne. Z jednej strony wysuwał on zarzuty braku dostatecznych informacji o sytuacji prawosławia w Polsce, z drugiej strony podtrzymywał stanowisko hierarchii rosyjskiej za granicą. Wobec potrzeby uznania polskiej autokefalii przez tutejszy patriarchat, poselstwo RP w Belgradzie sugerowało potrzebę zacieśnienia braterskich stosunków cerkiewnych. Po otrzymaniu właściwych dokumentów i żądanych wyjaśnień, określających stan organizacji wewnętrznej polskiej Cerkwi i relacji z państwem, patriarcha Dymitr (Dimitrije Pavlović) ostatecznie uznał z dniem 13 grudnia 1925 autokefaliczne podwaliny cerkiewne w Polsce. Tym samym potwierdził kanoniczne i braterskie relacje z Cerkwią prawosławną w Polsce na bazie autokefalii.

One of the canonical factors of the legitimacy of Polish autocephaly was its recognition by other local Orthodox Churches. In January 1925, the successor of Gregory VII (1923–1924), Ecumenical Patriarch Constantine VI (1924–1925), issued two official letters. The first notified all Autocephalous Orthodox Churches about the granting of Orthodox Church autocephaly in Poland. Thesecond was a copy of the patriarchal and synodal Tomos of November 13, 1924 on granting autocephaly to the Orthodox Church in Poland. The content of the letter emphasized the good organization of Orthodoxy in Poland in the new conditions after the restoration of state independence. The initial position of the Serbian Patriarchate towards the tomos on the autocephaly of the Polish Church received from the Phanar in November 1924 was ambiguous. On the one hand, he accused the lack of sufficient information about the situation of the Orthodox Church in Poland, and on the other hand, he upheld the position of the Russian hierarchy abroad. Given the need for the local patriarchate to recognize Polish autocephaly, the Polish legation in Belgrade suggested the need to tighten brotherly church relations. As a result of the submitted documents and requested explanations, defining the state of the internal organization of the Polish Church and relations with the state, Patriarch Dymitr finally recognized, on December 13, 1925, the autocephalous foundations of the Orthodox Church in Poland. Thus, he confirmed canonical and fraternal relations with the Orthodox Church in Poland based on autocephaly.