Represje wobec tak zwanych inorodców, oficerów Armii Czerwonej w czasie wielkiej czystki

Po przewrocie bolszewickim w Rosji, siły zbrojne państwa radzieckiego – Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona – zyskały korpus oficerski stanowiący niezwykle urozmaiconą mozaikę narodowościową. Wynikało to nie tylko z wielonarodowego charakteru państwa, ale również przyczyn ideologicznych – bardzo wielu przedstawicieli różnych narodów europejskich (i nie tylko) dało się uwieść hasłom równości oraz sprawiedliwości społecznej i wstąpiło na służbę bolszewików. Do połowy lat trzydziestych XX wieku istotną rolę, szczególnie na wyższych szczeblach hierarchii wojskowej, odgrywali tak zwani inorodcy – przedstawiciele różnych narodów mających własną państwowość. Byli wśród nich nie tylko Łotysze, Polacy, Niemcy czy Szwedzi, ale także reprezentacji innych narodów, w tym, na przykład, Szwajcarzy czy przedstawiciele narodów bałkańskich. W artykule podjęta została próba syntetycznego przedstawienia represji wobec inorodców w korpusie oficerskim Armii Czerwonej w czasie wielkiej czystki. Mechanizmów nimi rządzących i następstw, jakie spowodowały, przede wszystkim całkowitej marginalizacji roli inorodców w wyniku represji i ustanowienia pełnej hegemonii wschodnich Słowian – Rosjan, Ukraińców i Białorusinów.