One-State Solution, Two-State Solution or No Solution? The Realpolitik Paradigm of the Israeli-Palestinian Conflict

The conflict between the Israelis and the Palestinians reflects a long-standing struggle in the region which traces back to the late 19th century when Zionists sought to establish a homeland for the Jewish people in Ottoman-controlled Palestine, leading to the creation of Israel in 1948. The Arab-Israeli wars that raged throughout the region were followed by negotiations that did bring a certain solution at a bilateral level between Israel and different Arab countries, but never between Israel and Palestine. This conflict is unresolved until today, even with Israel further normalizing relations with other Arab states through the Abraham Accords. The Palestinian question is still not addressed. In the meantime, the tension between the direct actors of the conflict is growing without a clear and possible solution. Third actors such as the United States, the UN or the EU have long been discussing possible solutions. The two visions of the future of the Israeli-Palestinian conflict assume the creation of two states (Two-state solution) or one state (One-state solution). In this paper I will compare and analyze these two concepts and also provide historical context for better understanding. The paper confronts two and one-state solutions ongoing in the region, the immediate interest of the directly involved actors and confront this analysis with a realpolitik approach–that is, the goals of the actors, the place of the conflict on the geological map and, finally, the feasibility of both discussed solutions. Yet it must be underlined at this point that the analysis is purely theoretical, since Israel, with strong US support, is pursuing a facts-on-the-ground strategy. As of today, Israeli decision makers do not have incentives to negotiate peace with the Palestinians in order to find a solution to the conflict. Unquestioned American endorsement of Israel, along with other factors discussed in the text, promotes asymmetry of the conflicted sides witch hinder finding a solution to the conflict.

Konflikt izraelsko-palestyński ma swoje źródła w działaniach ruchu syjonistycznego z końca XIX w., kiedy to jego celem było utworzenie państwa żydowskiego na Bliskim Wschodzie, w sercu Imperium Osmańskiego. Rezultatem tych wysiłków było powstanie państwa Izrael w 1948 r. W konsekwencji jego utworzenia – na terenach zamieszkiwanych przez Arabów – następnego dnia wybuchła pierwsza wojna arabsko-izraelska. Do dziś relacje Izraela z sąsiadującymi państwami arabskimi pozostają napięte, naznaczone licznymi wojnami, powstaniami i zamachami, przerywanymi okresami względnego spokoju, zawieszeniami broni, bilateralnymi negocjacjami pokojowymi oraz serią formalnych porozumień. Na tle tych wydarzeń relacje izraelsko-palestyńskie wydają się szczególnie trudne. Konflikt między tymi stronami pozostaje nierozwiązany, a mimo szeregu udanych porozumień Izraela z innymi państwami arabskimi regionu, kwestia przyszłości Autonomii Palestyńskiej oraz jej relacji z Izraelem nadal pozostaje nieuregulowana. Trzej aktorzy, jak Stany Zjednoczone, Unia Europejska czy ONZ, pośrednio angażujący się w liczne próby mediacji między zwaśnionymi stronami, rozważali (i wciąż rozważają) różne scenariusze zakończenia tego konfliktu oraz modele przyszłego funkcjonowania bezpośrednio zaangażowanych stron – przede wszystkim rozwiązanie dwupaństwowe oraz jednopaństwowe. Poniższa praca analizuje oba rozwiązania w kontekście wydarzeń historycznych związanych z bezpośrednimi stronami konfliktu. Zostaną w niej omówione zalety i wady obu koncepcji, zarówno z perspektywy Izraela, jak i Autonomii Palestyńskiej oraz całego regionu. Na końcu te teoretyczne rozważania zostaną skonfrontowane z najnowszymi wydarzeniami w regionie, co umożliwi sformułowanie wniosków dotyczących możliwych przyszłych relacji między stronami konfliktu – poprzez zestawienie modeli rozwiązania dwupaństwowego i jednopaństwowego z realiami politycznymi (realpolitik) Bliskiego Wschodu. Należy jednak pamiętać, że poniższy artykuł ma charakter teoretyczny, gdyż dominująca pozycja Izrael w regionie umożliwia mu prowadzenie polityki opartej na strategii faktów dokonanych. Na dzień dzisiejszy izraelscy decydenci nie mają motywacji aby negocjować z Palestyńczykami i szukać rozwiań konfliktu w oparciu o obustronne ustępstwa. Niekwestionowane poparcie Izrael przez Stany Zjednoczone promują asymetrie pomiędzy skonfliktowanymi stronami, co retarduje izraelskie działania na rzecz znalezienia rozwiązania omawianego konfliktu.