Alienation of Language in the Works of Samuel Beckett and David Lynch

Koncepcja językowej autonomii niewątpliwie definiuje obraz rzeczywistości obserwowany przez nas w twórczości Samuela Becketta i Davida Lyncha. Deklaracja językowej niezależności charakteryzująca dorobek Becketta i Lyncha ukazuje ich światopogląd na relatywność znaczeniową oraz próby jej ekspresji poprzez słowa. Teoria Becketta dotycząca językowej bezpłodności jest przez niego dodatkowo wspierana ideą „niewypowiadalnego” oraz „nienazywalnego” w języku. Przerywane monologi, powracające dialogi oraz stylistyczna kompresja są czynnikami budującymi wyalienowany dyskurs będący znakiem firmowym w twórczości obojga autorów. Filmowy styl Davida Lyncha manifestuje jego poparcie dla autonomii języka, czego najlepszym wyznacznikiem są jego dobrze znane zabiegi językowe z użyciem wstecznej wymowy czy samych zaburzeń mowy. W artykule poruszono również problem różnorodności ciszy w dramatach Samuela Becketta i filmowych produkcjach Davida Lyncha i jej wielowymiarowości nigdy niepozbawionej znaczenia. Wszystkie z wyżej wymienionych elementów mają swój główny cel w zapoznaniu publiczności ze stylem językowym, obojga autorów. Autorka zwraca także uwagę na środki wyrazu, które w praktyce pozwalają twórcom na użycie owego językowego kodu, determinującego ich dialog z publicznością.