TRANSFERBEWEGUNGEN ZWISCHEN OSTMITTELEUROPA UND DEN WESTLICHEN KIRCHENMUSIKALISCHEN ZENTREN REGENSBURG, WIEN UND ROM VOM 17. BIS ZUM 20. JAHRHUNDERT

Rozwój muzyki kościelnej od stuleci przebiega w oparciu o centra, które wyznaczają jego kierunki. Od XVII do XX w. ośrodkami, które skupiały na sobie szczególną uwagę katolicyzmu (choć także protestantyzmu), w obszarze muzyki kościelnej były Ratyzbona, Wiedeń i Rzym. Artykuł omawia wymianę „ideową” w muzyce kościelnej, jaka dokonywała się pomiędzy tymi centrami a Europą Środkowo-Wschodnią. Autor prowadzi swoją refleksję, wyznaczając następujące części w swoim artykule: (1) rzymscy kapelmistrzowie na dworze królów polskich; (2) długa koegzystencja stile antico i stile moderno w katolickiej muzyce kościelnej w XVII i XVIII w.; (3) Carl Proske, pochodzący ze Śląska, a reforma muzyki w katedrze ratyzbońskiej; (4) członkowie z Europy Środkowo-Wschodniej w stowarzyszeniu cecyliańskim Franza Xavera Witta; (5) studenci w ratyzbońskiej Szkole Muzyki Kościelnej Franza Xavera Haberla z Europy Środkowo-Wschodniej; (6) A. de Santi oraz L. Perosi jako reformatorzy katolickiej muzyki kościelnej we Włoszech.