Dominique Moïsi, Geopolityka emocji. Jak kultury strachu, upokorzenia, nadziei przeobrażają strach, Warszawa, 2012, [recenzja]

Tekst stanowi krytyczną recenzję książki D. Moïsi, którą recenzent umieszcza w nurcie zapoczątkowanym przez tekst F. Fukuyamy o końcu historii. Widzi w niej próbę intelektualnego uzasadnienia zachowania przez Zachód globalnej hegemonii i dogmatu o rzekomej uniwersalności zachodniego systemu wartości. Z tego powodu francuski uczony podejmuje polemikę z teorią zderzenia cywilizacji Huntingtona, której zarzuca to, że... okazała się prawdziwa. O ile książka Fukuyamy mogła, mimo swych oczywistych słabości, odnieść sukces, to wynikało to z faktu, że powstała w okresie tryumfu demokratyczno-liberalnych Stanów Zjednoczonych Ameryki nad komunistycznym Związkiem Radzieckim. Dominique Moïsi pisał swą książkę w czasach, gdy pojawiały się już pierwsze symptomy kryzysu Zachodu. W ten sposób kraje, które w dziele Fukuyamy miały być wzorem do naśladowania dla reszty świata, w recenzowanej książce są zaliczane do krajów reprezentujących "kulturę strachu". Natomiast odrzucające liberalną ideologię "końca historii" Chiny reprezentują "kulturę nadziei".