Paradoksy komunikacji w ramach doradztwa w ujęciu teorii systemów

Artykuł podejmuje próbę ujęcia doradztwa z perspektywy konstruktywistycznej teorii systemów społecznych. Wychodząc od pytania, co generuje społeczną potrzebę i co napędza popyt na tę formę komunikacji, analizuje wypracowane na przestrzeni lat różne koncepcje doradztwa, dzieląc istniejące podejścia na klasyczne, chronologicznie wcześniejsze i przez dziesiątki lat determinujące postrzeganie i definiowanie doradztwa, oraz nowsze, systemowe, rozwijające się od lat 80. XX wieku. Podział ten, odwołujący się do różnic w pojmowaniu rzeczywistości organizacji (i w ogóle systemów społecznych), które oscylują między rozumieniem mechanistycznym (trywialne maszyny) a systemowym (autopoietyczne systemy), pozwala wyeksponować i uzasadnić zmianę paradygmatu w teorii i praktyce doradztwa. Odpowiada ona na potrzebę rozszerzenia pojmowania doradztwa w ramach wyłącznie kategorii eksperckich o doradztwo oparte na myśleniu systemowym, które pozwala adekwatniej doradzwać w warunkach kontyngencji i generowanej przez nią niepewności. Przytoczone przykłady paradoksów komunikacji w ramach doradztwa miały pokazać, co może doradca i na czym polega sztuka doradzania, czyli projektowania komunikacji w i zarządzać płynną nowoczesności.