Dylemat tożsamości w artystycznej koncepcji Emmy Andijewskiej

Artykuł poświęcony jest zagadnieniu tożsamości w artystycznej koncepcji ukraińskiej pisarki Emmy Andijewskiej. Kreowanie tożsamości kulturowej stało się szczególnie istotną kwestią w dorobku literackim Emmy Andijewskiej. Należy ona do pisarek i pisarzy, którzy tworzą twórczy dyskurs wokół odzwierciedlania wewnętrznej duchowości ludzkich uczuć. Każda książka Emmy Andijewskiej zawiera również sprzeczne motywy właściwe dla przedstawicieli literatury migracyjnej. Emma Andijewska żyła i tworzyła w krajach o odmiennych uwarunkowaniach społeczno-ekonomicznych. Przebywając na obczyźnie – w Niemczech, Francji i Stanach Zjednoczonych – nigdy nie czuła się odizolowana od rodzimego kraju, ponieważ zawsze uważała się za Ukrainkę. Dramat działań popełnianych przez protagonistów polega na tym, że nie mając szczęścia do życia na ojczystej ziemi, nie mogą i nie chcą pozbyć się podwyższonego poczucia przynależności do swojego narodu. W Powieści o ludzkim powołaniu autorka motywuje psychologiczne stany bohaterów przez pryzmat narodowości, pamięci genetycznej i kulturowej, a także ekstremalnych i granicznych sytuacji. Świat artystyczny Emmy Andijewskiej odzwierciedla przede wszystkim uniwersalne manifestacje związane z konkretnymi faktami, wydarzeniami życiowymi i realiami. Bezpośrednie podstawy jej twórczej praktyki wynikają z obserwacji i interpretacji tego, co autorka zaznała bezpośrednio w warunkach migracji.