Pozytywne konsekwencje nabycia trwałej niepełnosprawności ruchowej: zarys zjawiska i jego uwarunkowania

Przez ponad półwieczne zajmowanie się problematyką przystosowania do życia z trwałymi uszkodzeniami ruchowymi zdominowane było przez koncentrację na reakcjach patologicznych, uniemożliwiających lub znacząco utrudniających optymalny rozwój jednostki. Marginalnie podejmowano kwestię pozytywnych doświadczeń zgłaszanych przez osoby po nabyciu niepełnosprawności ruchowej. W ostatnim dziesięcioleciu następuje stopniowe przeorientowanie badań na pozytywne konsekwencje doznania trwałych ograniczeń ruchowych, akcentujące zasoby, możliwości, nienaruszony przez niepełnosprawność potencjał rozwojowy i różnorodne korzyści wyprowadzane z radykalnie zmienionej i nierzadko ekstremalnie trudnej sytuacji życiowej. Artykuł prezentuje zarys tego zjawiska: w tym konceptualizację i najważniejsze wskaźniki oraz jego uwarunkowania ustalane w czterech, obecnie najbardziej popularnych podejściach badawczych.