Aim. The aim of this article is to analyse the category of hope as absent from contemporary pedagogical discourse, yet crucial and relevant in the contemporary world. Particularly in the context of the Anthropocene, the era in which human activity has a dominant impact on the environment, climate, and other Earth systems. Global climate change, increasing social inequalities, global turbulence, and the unpredictability of the future have a direct impact on people’s mental and emotional health, contributing to their need for support from counsellors, therapists, and educators. The important role of helping professionals is increasingly not only to solve potential problems, but also to build environmental and social awareness by cultivating hope, which remains a driving force for individuals and communities, supporting them in coping with difficulties and restoring their capacity to act. Methods and materials. The article has the character of a meta-analysis as it is a review of selected theoretical approaches based on Polish and international literature. Results and conclusion. Hope in counselling and education can play a key role both in the support process and in the dynamics of the relationship between counsellor and help-seeker, educator and learner, child and parent. It is one of the most important resources for getting through difficult moments, seeing new possibilities, and motivating oneself to make positive changes in one’s life. Hope is therefore not just an abstract idea, but a practical tool to build constructive goals and strategies by motivating action, creating a sense of purpose, broadening the perspective of change, and building resilience.
Cel. Celem artykułu jest analiza kategorii nadziei, nieobecnej we współczesnym dyskursie pedagogicznym, a kluczowej i istotnej we współczesnym świecie, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę kontekst antropocenu – epoki, w której działalność człowieka wywiera dominujący wpływ na środowisko, klimat i inne systemy ziemi. Globalna katastrofa klimatyczna, wzrost nierówności społecznych, turbulencje świata i nieprzewidywalność przyszłości mają bezpośredni wpływ na zdrowie psychiczne i emocjonalne ludzi, co przyczynia się do poszukiwania przez nich wsparcia u doradców, terapeutów i edukatorów. Ważnym zadaniem specjalistów od pomagania staje się coraz częściej nie tylko rozwiązywanie potencjalnych problemów, lecz także budowanie świadomości ekologicznej i społecznej poprzez kultywowanie nadziei, która jest motorem napędowym jednostek i społeczności, ponieważ wspiera radzenie sobie z trudnościami i odbudowywanie sił do działania. Metody i materiały. Artykuł ma charakter metaanalizy i jest przeglądem wybranych podejść teoretycznych na podstawie literatury polskiej i światowej. Wyniki i wnioski. Nadzieja w poradnictwie i edukacji może odgrywać kluczową rolę zarówno w procesie wsparcia, jak i w samej dynamice relacji między doradcą a osobą szukającą pomocy, pomiędzy edukatorem a uczącym się, między dzieckiem a rodzicem, między wychowawcą a wychowankiem. Jest to jeden z najważniejszych zasobów, który pomaga przejść przez trudne momenty, dostrzec nowe możliwości i zmotywować się do pozytywnych zmian w życiu. Nadzieja nie jest zatem tylko abstrakcyjną ideą, ale praktycznym narzędziem, które pozwala na budowanie konstruktywnych celów i strategii poprzez motywowanie do działania, budowanie poczucia sensu, rozszerzanie perspektywy zmiany i wzmacnianie rezyliencji.
