[Mineja czytana na marzec - fragment].

Zdobienia: początki poszczególnych tekstów wyróżnione są prostokątnymi, wąskimi zastawkami oraz inicjałami rysowanymi piórkiem i atramentem. Na kilku kartach znajdują się pasy i linie wykonane nakłuciami. Na marginesach licznych kart występują późniejsze drobne notki i próby pióra oraz prymitywne rysunki przedstawiające głowy i postacie świętych i ludzi.

Dzieje rękopisu: kodeks powstał w XI w. (może nawet przed 1014 r.) najprawdopodobniej na terenie wschodniej Bułgarii, w jednym z klasztorów w okolicy Presławia. Spisany został przez kopistę o imieniu Retko. Około 30 linijek zapisanych zostało przez jednego lub dwóch innych kopistów. W XIII w. na tekst naniesione zostały poprawki ręką ruskiego korektora. Nie wiadomo, kiedy i w jakich okolicznościach rękopis trafił do Supraśla pod Białymstokiem. Tam, w bibliotece monasteru bazyliańskiego odkrył go w 1823 r. profesor Uniwersytetu Wileńskiego, ks. Michał Bobrowski. Wskutek przygotowywania księgi do publikacji rękopis został trwale podzielony na trzy części. Obecnie 118 kart znajduje się bibliotece uniwersytetu w Lublanie w Słowenii (sygn. Cod. Kop. 2), 16 kart w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu (sygn. Q.perg.I.72). Najobszerniejsza część, licząca 151 kart, po śmierci Bobrowskiego trafiła do Władysława Trębickiego, a następnie w 1869 r. do Biblioteki Ordynacji Zamojskiej w Warszawie. Ta warszawska część Kodeksu zaginęła w latach II wojny światowej. Odnalazła się w 1967 r. w USA, kiedy to anonimowy oferent sprzedał księgę Herbertowi Moellerowi, który w styczniu 1968 r. przekazał rękopis w darze Polsce, dzięki czemu Kodeks powrócił do Biblioteki Ordynacji Zamojskiej.

Jęz. scs. alf. cyryl. - ustaw.

rękopisy cyrylickie

Pełen opis rękopisu zob. baza "Inwentarz" w Zakładzie Rękopisów BN.

Oprawa: deski dębowe, skóra cielęca ciemno-brązowa; 1995. Zachowane papierowe karty z ostatniej oprawy; XIX w. Oprawa stylizowana na średniowieczną oprawę wschodniobułgarską.

Składki: 1-4 (6), 5-27 (4), 28 (6), 29-34 (4), 35 (5). Tekst pisany jest w 30 wierszach w jednej kolumnie. W rękopisie znajdują się liczne ślady po wyrazach usuniętych przez kopistę.