Przegląd Archeologiczny T. 34 (1987)

Badania religioznawcze w archeologii polskiej są dziedziną, gdzie notujemy najmniejszy postęp w odniesieniu zarówno do prac o charakterze metodycznym, jak i konkretnych dokonań. Impas metodyczny i merytoryczny powoduje brak zainteresowania problematyką religioznawczą i pozostawanie w kręgu archaicznych już obecnie koncepcji i terminologii. Uniemożliwia to realny postęp badań w tym zakresie. Podstawowe znaczenie ma problem zasadniczy, a mianowicie identyfikacji i wyróżniania zabytków i obiektów sakralnych w materiale archeologicznym. Zdaniem autora identyfikacja taka jest już równocześnie formą interpretacji. Nie wypracowanodotychczas ogólnie przyjętych zasad takiej identyfikacji ani weryfikacji koncepcji religioznawstwa archeologicznego, a dominująca metoda analogii etnologicznych ma zasadnicze słabości teoretyczne. Konieczne więc jest oparcie się na religioznawstwie porównawczym. W jego ramach fenomenologia religii jako kierunek zajmujący się systematyką i typologią zjawisk religijnych stwarza w archeologii możliwość konkretnych rekonstrukcji religioznawczych w zależności od posiadanej bazy źródłowej

29 cm