Był piękny i słoneczny dzień... O „wyciszanych” narracjach mieszkańców Sarajewa

The premiere of the Bio je lijep i sunčan dan, directed by Tanja Miletić-Oručević in Sarajevo War Theatre (SARTR) took place in May 2012. This date was chosen deliberately: both the month and the year alluded to the dramatic story of the siege of Sarajevo and to the day in which the theatre was founded. The performance is based on a book which consists of the memories of townspeople from only one day – 2 May 1992 – in Sarajevo. Their authors represent different age, social and professional groups and each of them writes about personal experiences that constitute the collective memory of the first day of the siege. The article is an attempt to explain the strategy of the theatre project, its relevant contexts and further consequences. The object of reflection is not the review of the performance, but rather its documentary dimension, also based on interviews with its director. In this case, a performance is a frame that can be used for consideration and problematizing some cultural practices of expressing important experiences, politics of memory and the process of constructing meaningful strategies of the narrations

24 cm

Premiera spektaklu Bio je lijep i sunčan dan... w reżyserii Tanji Miletić-Oručević w Sarajewskim Teatrze Wojennym (Sarajevski Ratni Teatar – SARTR) odbyła się w maju 2012 roku. Data ta została celowo wybrana: zarówno miesiąc, jak i rok nawiązywały do dramatycznej historii oblężenia miasta oraz do rocznicy założenia samego teatru. Przedstawienie powstało na podstawie książki, którą tworzą wspomnienia mieszkańców Sarajewa tylko z jednego dnia – 2 maja 1992 roku. Ich autorzy reprezentują różne grupy wiekowe, społeczne i zawodowe, i każdy z nich pisze o osobistych doświadczeniach składających się jednakże na zbiorową pamięć o pierwszym dniu oblężenia. Artykuł jest próbą wyjaśnienia strategii projektu teatralnego, jego istotnych kontekstów oraz dalszych konsekwencji. Przedmiotem refleksji nie jest tym samym krytyka teatralna i recenzja samego spektaklu, a raczej refleksja nad jego dokumentalnym wymiarem – także w oparciu o rozmowy z jego reżyserką. Spektakl teatralny jest w tym przypadku ramą, która może służyć rozważaniom o kulturowych praktykach ekspresji pewnych doświadczeń, polityki pamięci i konstruowania znaczących strategii opowiadania i narracji