Postępowanie chirurgiczne w zatorze tętnicy płucnej

[W: Zator tętnicy płucnej. Pod red. W.Januszewicz, Chlebusa H. Warszawa 1974]

Zatory płucne powstają w następstwie przemieszczania się skrzeplin z obwodowych żył lub prawego serca do pnia lub rozgałęzień tętnicy płucnej.Postępowanie chirurgiczne ma więc na celu nie tylko usunięcie mas zatorowych z naczyń płucnych,ale także zapobieganie przemieszczaniu się ich ,gdzie powstają,czyli z obwodowych żył.U chorych z chorobami chirurgicznymi najczęstszym miejscem powstawania skrzeplin stanowiących masy zatorowe są żyły odcinka udowo-biodrowego,następnie żyły podudzia,miednicy oraz żyła główna dolna.U chorych w klinikach wewnętrznych zatory powstają w skutek oderwania się skrzeplin z żył odcinkaudowo-biodrowego i łydki,następnie z prawego serca,wreszcie z żyły głównej dolnej i żył miednicy.Wymienione odcinki układu żylnego stają się obiektem działania chirurga w przypadkach zatorów płucnych,niezależnie od jednoczesnego zachowawczego czy też chirurgicznego leczenia samego zatoru tętnicy płucnej. Następujące chirurgiczne metody leczenia zostały omówione w tym rozdziale:a)embolektomia tętnicy płucnej,z użyciem krążenia pozaustrojowego lub bez krążenia z okresowym zamknięciem obu żył głównych przed ich ujściem do prawego przedsionka,jak również embolektomia metodą odsysania przez cewnik próżniowy,wprowadzony do tętnicy płucnej,b)podwiązanie żył udowych,trombektomia i podwiązanie żyły głównej dolnej,podwiązanie lub marszczenie żyły głównej dolnej lub mieszczenie w jej świetle filtru zapobiegającego przemieszczeniu się obwodowych skrzeplin,c)postępowanie w zatorach zakażonych,d)chirurgiczne usuwanie segmentów 'lub płatów płucnych zmienionych zawałowo i powikłanych ropniem płuca lub ropniakiem o płucnej