Identifying the magical function of script in ancient cultures : a comparative perspective

W starożytnych cywilizacjach istniało wiele różnych przejawów magii związanych z pisanymi znakami. Starożytni Egipcjanie używali pisma jako formy sztuki, a także w praktykach magicznych, ale najbardziej niezwykłe są przykłady okaleczeń hieroglifów przypominające magię eksekracyjną. Mezopotamia przeciwnie, była miejscem, w którym pojedyncze kliny pisma nie były uważane za wywołujące magiczny efekt, gdy nie zostały celowo skomponowane w zaklęcia. Glify Majów były poliwalencyjnym systemem pisma, w którym jeden znak mógł zostać przedstawiony jako głowa lub całe ciało stworzenia lub istoty ludzkiej. Chińscy taoiści wierzyli, że duchy zamieszkują talizmany i amulety pisane specjalnymi znakami. Germanie używali magii runicznej na podstawie zasady akrofonii w swoim systemie pisma. Wierzyli, że mogą przywołać moc bogów poprzez rytuały obejmujące wyrycie run. Wszystkie te przykłady sugerują albo wiarę w siłę ukrytą w pojedynczych znakach pisma, albo że znaki były traktowane jak żywe istoty. To wstępne porównanie magicznych praktyk związanych z różnymi formami pisma jest próbą odpowiedzi na pytanie, czy osobną kategorię magii pojedynczych znaków pisma można ustalić na podstawie podobieństw między tymi przypadkami.

There were many different manifestations of magic involving written signs in ancient civilisations. Ancient Egyptians used writing as an art form and also in magical practices, but the most extraordinary are the examples of hieroglyphic mutilation similar to execration magic. In opposition to this, Mesopotamia was a place where single wedges of script were not considered to cause a magical effect when they were not intentionally composed as a spells. The Maya glyphs were a polyvalent writing system in which one sign could have been depicted as the head or full body of the creature or human being. The Chinese Daoists believed that talismans and amulets written with special characters were inhabited by the spirits. The Germanic people used runic magic on the basis of the acrophony principle in their writing system. They believed that they could summon the power of the gods through rituals involving the carving of runes. All these examples suggest either a belief in the force hidden in the single characters of the script or that the signs were treated as living beings. This preliminary comparison of magical practices with connection to different forms of writing is an attempt to answer the question if the category of the magic of single characters of the script can be established on the basis of similarities between these cases.