Remarks on the succession of treaties in the event of the expected independence of Kurdistan

Państwowość irackiego Kurdystanu nie jest pewna, ale prawdopodobna. Nowe państwo stanie przed koniecznością uregulowania statusu prawnego umów, którymi związane było państwo-poprzednik. Przyjmując, że Kurdystan powstanie w drodze secesji lub rozpadu, byłby związany Konwencją wiedeńską o sukcesji państw w odniesieniu do traktatów i regułą kontynuacji zobowiązań traktatowych z mocy samego prawa. W zakresie uregulowania przypadku secesji Konwencja wiedeńska jednak od początku nie odzwierciedlała praktyki międzynarodowej i późniejsza praktyka także od niej odbiega. W związku z tym Kurdystan mógłby przedstawiać proces swego powstania jako przypadek nowego państwa niepodległego i odwołać się do reguł czystej karty (tabula rasa) i prawa wyboru. Mógłby także powołując się na występowanie praktyki międzynarodowej niezgodnej z postanowieniami Konwencji „dołączyć” do owej praktyki przełamując (poprzez użycie formy aktów jednostronnych lub działania faktyczne) reguły konwencyjne jako przestarzałe, nieodpowiadające rzeczywistości i współczesnym potrzebom państw. Trzecią drogą jest zaakceptowanie konwencyjnego status quo i korzystanie z mechanizmów uelastyczniających reżim Konwencji. Można jako uzasadnienie braku sukcesji do określonej umowy powoływać klauzulę niezgodności kontynuowania umowy z jej przedmiotem i celem lub skorzystać z klauzuli rebus sic stantibus. Przede wszystkim jednak warto wykorzystać możliwość odmiennego (niż rygor konwencyjny) porozumienia się z innymi stronami umów podlegających sukcesji, w tym zawierania umów sukcesyjnych zwłaszcza w odniesieniu do umów bilateralnych.

It is probable, though still not absolutely certain, whether Iraqi Kurdistan will soon separate from Iraq and form an independent state. Should this happen, the new Kurdi state will have to clarify the legal status of international agreements which were entered into by its predecessor. Assuming that the Kurdistan emerges through secession from Iraq or dissolution of it, it would be bound by the 1978 Vienna Convention on Succession of States in respect of Treaties and, thus, by the rule of continuity ipso iure of treaty obligations. In the case of secession, however, the Vienna Convention does not reflect the prior international practice and subsequent practice diverges from it, either. Therefore, first, Kurdistan could argue that the process of its creation fulfills the scenario of a newly independent state and, in consequence, make use of a clean slate rule and the right to choose treaties that it wants to continue. Secondly, invoking the existence of international practice that remains incompatible with the provisions of the Convention, Kurdistan could ”join” that practice by-passing (through the unilateral acts of notifications or the actual conduct) the conventional rules as outdated, inaccurate and not corresponding to the needs of states. The third way, would be to accept the Convention's status quo and resort to the flexibility mechanisms embodied in the Convention. They allow to reject succession of a treaty if it would be incompatible with the object and purpose of that treaty or to invoke the rebus sic stantibus clause. Above all, however, it be would be advisable to take advantage of the possibility to depart from the conventional regime by conducting direct consultations with other parties and enter into agreements with them. This way may be particularly useful for the succession to bilateral treaties.