Ograniczenie wolności słowa praktykowane było już w starożytności.Chociaż w starożytności nie było, jak w czasach komuny, cenzury prewencyjnej, która miała nie dopuścić do ukazania się dzieła to jednak mogło ono ulec pewnemu uszkodzeniu tj. w V wieku spalono dzieła Protagorasa, a samego autora skazano na banicję, gdyż powątpiewał w istnienie bóstw zamieszkujących Olimp. Owa cenzura z lat minionych niestety posiada podobny rozdźwięk w czasach o wiele nam bliższych, wystarczy sięgnąć pamięcią do Polski z czasów PRL-u. Jak widać problem ograniczenia wonności słowa trwa od wieków, dotyka on uczonych, filozofów, poetów, przede wszystkim jednak uderza w społeczeństwo. Na naszych ziemiach było to szczególnie widoczne. Cenzura w Polsce w latach 1945 – 1989 stanowi ogromne bogactwo działalności cenzorskiej, wówczas posiada ona charakter totalny. Początek istnienia cenzury przypada na lata czterdzieste XX wieku. Dokonane wówczas zmiany w polityce kulturalnej przez aparat biurokratyczny komunistycznego już państwa spowodowały wejście w okres głębokiej reglamentacji. Z początku kontrolę nad rozwojem oświaty i kultury pełniło Ministerstwo Kultury i Sztuki, działające od czasów Rządu Tymczasowego, a także Komitet Kulturalny RM, powstały w 1945 roku jak również rady kulturalne. Jednak jednym z głównych instrumentów reglamentacji była właśnie cenzura, która skupiała się wokół Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. W roku 1947 na otwarciu rozgłośni radiowej Bierut zapowiedział ofensywę komunistycznych władz w zakresie życia kulturalnego. Wówczas również Włodzimierz Sokorski i Stefan Żółkiewski tłumaczyli założenia zasady „realizmu socjalistycznego” oraz niezaprzeczalną wyższość ZSRR. Sokorski jako wiceminister kultury i sztuki zaczął skutecznie wdrażać ofensywę manipulacji życia kulturalnego, powstanie PZPR jedynie przyspieszyło owe zabiegi. Upaństwowiono prawie wszystkie czasopisma, wydawnictwa i poligrafię. Powołano nowe urzędy sprawujące kontrolę nad polską kulturą jak np. Związek Zawodowy Pracowników Kultury i Sztuki, który to nadzorował CRZZ. Rozpoczęła się jawna akcja „ogłupiania” społeczeństwa, wprowadzano socrealizm jako jedyny słuszny i prawowity nurt społeczno-kulturalny; określany przez Sokorskiego jako „ prawdziwy, twórczy obraz, świadomie ukształtowany przyczynowo i historycznie”.Cenzura zakorzeniła się w naszym osłabionym, ciągłymi atakami państwie, i przetrwała wiele lat, jednak silne poczucie przynależności do Państwa Polskiego i naszej rodzimej kultury nie pozwoliło bezwiednie ulec tej manipulacji. Dowodami na to są liczne publikacje wychodzące w drugim obiegu, humorystyczne odpowiedzi na ruchy propagandowe władzy PRL-u, oraz liczne przykłady na omijanie cenzury lub też jej świadome nieprzestrzeganie.
Limiting freedom of expression was practiced in ancient times.While in ancient times it was not, as in communist times, preventive censorship, which was to avoid the appearance of the work, however, it can be somewhat damaged, in the fifth century works of Protagoras were burned, and the author himself was sentenced to banishment, since he doubted the existence of deities inhabit Olympus. This censorship of the past, unfortunately, has a similar rift in the time much closer to us, you could remember from the times of the Polish People's Republic. As you can see the word problem limitations spices lasts for ages, it affects scientists, philosophers, poets, above all, it strikes at society. On our soil was particularly visible. Censorship in Poland in the years 1945 - 1989 provides a wealth of censorship, then it has the character of wholeness. Top of the existence of censorship falls in the Forties of the twentieth century. The changes in cultural policy by the bureaucratic apparatus of the communist state has already led to the entry into a period of profound rationing. From the beginning control over the development of education and culture was served by the Ministry of Culture and the Arts, running from the time of the Provisional Government ,and the Cultural Committee of Ministers, formed in 1945 as well as the cultural council. However, one of the main instruments of regulation was just censorship, which centered around the Central Control Office of the Press, Publications and Public Performances. In 1947, at the opening of a radio station Bierut announcement offensive of communist authorities in the field of cultural life. At that time Włodzimierz Sokorski and Stefan Żółkiewski assumptions explained the principle of socialist realism; and the undeniable superiority of the Soviet Union. Sokorski as deputy minister of culture and art began to effectively deploy offensive manipulation of cultural life, the rise of Communist Party merely accelerated these treatments. Nationalized almost all magazines, publishing and printing houses. Been appointed the new offices of exercising control over the Polish culture, such as Trade Union of Workers of Culture and Arts, which oversaw CRZZ. Began overt action bemuse of society, introduced social realism as the only fair and legitimate socio-cultural trend, determined by Sokorski as a " true, creative image,consciouslly and historically formed". Censorship has taken root in our weakened, continuing attacks country and lasted for many years, but a strong sense of belonging to the Polish State and of our native culture is not inadvertently be allowed this manipulation. Evidence of this are numerous publications appearing in the second circuit, a humorous response to the movements of government propaganda PRL, and numerous examples to circumvent censorship or the deliberate non-compliance. Censorship in the period of PRL is sanctioned doctrine of socialism, it also reached its climax.
