Virginia Woolf and the Visual Arts

The aim of the study is to trace the links of Virginia Woolf and the cinema in her life and work. In four chapters Author analyzes the theoretical and practical implications of meeting the writer of the film medium. The first outlines the socio-historical context in which Woolf encounter with new technologies (modernism, the Bloomsbury group, culture, the British turn of the century), in the second examines her reaction to the aesthetics offered by them (her essay "The Cinema", which films she has seen or could see), the third is devoted to the influence of what cinema can have on her work (so-called „film techniques”), finally, fourth looks closer at the role of photography in her private and professional life. In his work - based on research made by Hermione Lee, Laura Marcus, Maggie Humm and David Trotter – Author argues that the theoretical potential of Woolf's essay on cinema finds its development in the techniques used by the writer's narrative, which is read through selected concepts of the theory of cinema. On this basis, is made an attempt to analyze the role that visual arts can play in her review of art, as well as in private life. That made the whole a kind of reflections explain the visual philosophy professed by the writer, which turns out to be useful in interpreting the films associated with her and the environment in which she revolved, at the head of the “The Hours” by Stephen Daldry.

Celem pracy jest prześledzenie związków Virginii Woolf z kinem w jej życiu i twórczości. W czterech rozdziałach Autor analizuje teoretyczne i praktyczne konsekwencje spotkania pisarki z filmowym medium. W pierwszym zakreśla kontekst społeczno-historyczny, w którym Woolf zetknęła się z nowymi technologiami (modernizm, grupa Bloomsbury, kultura brytyjska przełomu wieków), w drugim bada jej reakcję na oferowaną przez nie estetykę (jej esej „Kino”, filmy, które widziała lub które mogła zobaczyć), trzeci poświęcony jest wpływom, jakie kino mogło wywrzeć na jej twórczość (tzw. techniki filmowe), w czwartym wreszcie bliżej przygląda się roli fotografii w jej życiu prywatnym i zawodowym. W swojej pracy - w oparciu o naukowe dokonania m. in. Hermione Lee, Laury Marcus, Maggie Humm czy Davida Trottera – Autor stawia tezę, że potencjał teoretyczny w eseju Woolf o kinie znajduje swoje rozwinięcie w stosowanych przez pisarkę technikach narracyjnych, które odczytywane są poprzez wybrane koncepcje teorii kina. Na tej podstawie podjęta zostaje próba analizy roli, jaką sztuki wizualne mogły odegrać w jej rewizji sztuki, a także życiu prywatnym. Tak złożone w całość refleksje tłumaczą swoistą wizualną filozofię wyznawaną przez pisarkę, która okazuje się przydatna przy interpretacji filmów związanych z nią oraz środowiskiem, w którym się obracała, na czele z „Godzinami” Stephena Daldry'ego.