The topic of my master thesis is the voice as an image of personality and condition of upbringing. The first part of the thesis concerns – among many others – personality in various aspects, for example in the perspective of antipedagogic, personality pedagogic, sociology and culture, ancient and practical Hawaiian knowledge and psychotherapy with the elements of psychology. I start the first subsection with describing the main problem, which concerns the patterns of rejection. It describes the rejection of human (as a whole person). Moreover, I show the connection of mind, body and personality. However I describe the voice as the image of personality. In next subsections of the first chapter, where I write about the conditions of personal “I” from various aspects of different spheres, I still confirm the mutual dependency of human physics, his voice and personality (physics is described as an aspect of personality).The second chapter is aiming for directing the reader on methods, which were used in the practical part (in the empiric part). I render here the crucial elements of working with voice. I underline the meaning of the “inner child”, that is an important part of subconsciousness of a grown up person. I explain the foundations of antipedagogics, which state that the child is a thinking and dignified person. Sometimes I describe the psychotherapical issues. When the human abandons the disadvantageous patterns of behaviour in the favor of better and healthier ones, he participates in the educational process. The same process takes place in psychotherapy. The third chapter contains the elaboration concerning the empiric part. With the help of associations test, I described here my own personal experience. The data that I have gathered, come from the part of subconsciousness described as the “inner child”. I precisely discuss the the relations between the “inner child” with the “inner parent”. I show the relation between the body, voice and personality in this experiment. The opening point is the main problem. The answers (received in the deepened regressive state) were taken under analysis. The experiment I have described shows, that the scream or shout of a child is the deposit of the future conversation. I assumed that the newborn child screams, because it is the way of expressing its personality. It means that the personality exists then, that the child isn’t a “blank page”. That young human (in this case the child) shouts - he sends a communication which isn’t properly understood every time.
Tematem mojej pracy jest głos jako wyraz osobowości i warunek wychowania. Pierwsza część opracowania dotyczy- między innymi - osobowości w różnych jej ujęciach, na przykład w perspektywie antypedagogiki, pedagogiki personalistycznej, socjologii i kultury, pradawnej i praktycznej wiedzy hawajskiej, ale też psychoterapii z elementami psychologii. W pierwszym podrozdziale poruszam temat wzorców odrzucenia, które dotyczą człowieka. Poza tym, wykazuję związek umysłu, ciała i osobowości. Natomiast głos określam jako wyraz osobowości. W kolejnych podrozdziałach pierwszej części, gdzie piszę o uwarunkowaniach osobowego „ja” z punktu widzenia różnych dziedzin, nadal potwierdzam wzajemną zależność fizyczności człowieka, jego głosu i osobowości (fizyczność określam jako aspekt osobowości). Drugi rozdział ma na celu ukierunkować czytelnika na metody, które zostały wykorzystane w części praktycznej (w części empirycznej). Przedstawiam tu istotne elementy w pracy z głosem. Podkreślam znaczenie „wewnętrznego dziecka”, które jest ważną częścią podświadomości dorosłego człowieka. Wyjaśniam założenia antypedagogiki, że dziecko jest istotą rozumną i godną. Niekiedy opisuję zjawiska psychoterapeutycznie. Gdy człowiek rezygnuje z niekorzystnych wzorców na rzecz lepszych i zdrowszych, to bierze udział w procesie edukacyjnym. Taki sam proces występuje w psychoterapii. W rozdziale trzecim została opracowana część empiryczna. Opisałem tu własne doświadczenie wewnętrzne za pomocą testu skojarzeń. Dane, które uzyskałem, pochodzą z tej części podświadomości, która określana jest mianem „wewnętrznego dziecka”. Dokładnie omawiam relację „wewnętrznego dziecka” z „wewnętrznym rodzicem”. W tym doświadczeniu wykazuję związek między ciałem, głosem a osobowością. Punktem zaczepienia jest pytanie główne. Odpowiedzi (uzyskane w pogłębionym stanie regresywnym) poddałem analizie. Opisane przeze mnie doświadczenie wewnętrzne wykazuje, że krzyk lub wrzask dziecka jest zadatkiem późniejszej mowy. Założyłem, że nowo narodzone dziecko krzyczy, ponieważ już wtedy wyraża własną osobowość. Znaczy to, że taka osobowość już wtedy istnieje, że dziecko nie jest „pustą kartą”. Tak młody człowiek (w tym wypadku dziecko) krzyczy – wysyła komunikat, który nie zawsze jest właściwie odczytany.
