Ludowe pieśni serbskie w "Prelekcjach paryskich" Adama Mickiewicza i w przekładach polskich romantyków.

W roku 1840 Adam Mickiewicz rozpoczął wykłady "Literatury słowiańskiej" w Collège de France w Paryżu. W pierwszym roku wykładów, prelegent zajął się m.in. tematyką serbskiej pieśni ludowej. Serbska pieśń ludowa, ogłoszona przez Vuka Karadžicia w 1814 r. w zbiorze "Mała prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica", spotkała się z niezwykle żywym przyjęciem na Zachodzie. Trafiła na podatny grunt przygotowany wcześniej przez idee niemieckiego filozofa, Herdera, a na ziemiach polskich przez działalność Chodakowskiego i Brodzińskiego. W serbskiej poezji ludowej romantycy szukali tego, czego brak było ujętej w sztywne, klasyczne rygory literaturze zachodniej – prostoty, wdzięku, naiwności. Mickiewicz omawiając ludowe pieśni serbskie w trakcie pierwszego kursu "Literatury słowiańskiej", interpretował je zgodnie z romantyczną koncepcją literatury oraz zgodnie w własną wizją Słowiańszczyzny. Mickiewicz interpretował pieśni serbskie z perspektywy przeszłości. Miały one przechowywać słowiańskiego ducha i resztki pogańskiego dziedzictwa, tak niezwykle ważne dla całej Słowiańszczyzny. Zaś z perspektywy całej Europy miały być obrazem literatury przed Homerem, u samego jej początku. Ludowej pieśni serbskie wzbudzały zainteresowanie również innych polskich romantyków, tłumaczyli je m.in. Brodziński, Zaleski i Zmorski.

In 1840 Adam Mickiewicz began his lectures on “Slavic literature” at Collège de France in Paris. In the first year of the lectures he focused himself, among others, on the subject of serbian folk poetry. Serbian folk poetry published by Vuk Karadžić in 1814 in an anthology „Mala prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica” was particularly well-received in the west. Its reception was shaped by the ideas of a german philosopher, Herder, and in Poland by the activity of Chodakowski and Brodziński. In serbian folk poetry romantic artists were looking for what rigid and rigorous classical western literature lacked – simplicity, charm and naiveness. In his lectures on “Slavic literature” Mickiewicz interpreted serbian folk poetry according to the romantic idea of literature and to his own concept of slavicity. He interpreted it through the perspective of the past. He thought it stored the slavic spirit and the remains of the pagan heritage, so important for all Slavic peoples, while to the Europeans it could show how literature looked like in the beginning, before Homer. Serbian folk poetry was also interesting to other polish romantics, it was translated by Brodziński, Zaleski, Zmorski and others.