Dramatopisarstwo Jerzego Broszkiewicza.

Praca podejmuje zagadnienie dramatopisarstwa Jerzego Broszkiewicza. Wieloaspektowej analizie zostaje poddanych piętnaście sztuk tego autora. Celem szkicu jest uzyskanie syntetycznego obrazu twórczości dramatycznej Broszkiewicza. Uwaga zostaje skupiona na tych aspektach utworów, które wydają się być najbardziej charakterystyczne. We wstępie zostaje nakreślona literacka sylwetka pisarza oraz przyczyny, dla których Broszkiewicz zrezygnował z pisania prozy na rzecz dramatu i teatru. W rozdziale pierwszym sztuki usystematyzowane są zgodnie z podejmowaną problematyką. Tworzy się kilka kręgów tematycznych, które przewijają się przez kolejne utwory. Przybliżone zostają te zagadnienia, które Broszkiewicz podejmuje najczęściej. Wśród nich problem konformizmu, ludzkiej skłonności do przemocy, braku odpowiedzialności za czyny i słowa. Szczególne miejsce w rozważaniach zajmuje temat fałszowania rzeczywistości, niezwykle ważny dla dramatopisarza. Głównym celem tej części pracy jest ukazanie spójnego światopoglądu pisarza i jego rozumienia funkcji literatury. Podkreślenie jego posłannictwa moralisty uprawiającego pisarstwo zaangażowane. Zasygnalizowanie licznych nawiązań do autorów europejskich: Sartre’a, Brechta, Dűrrenmatta wskazuje na doskonałą orientację autora w aktualnych prądach.Rozdział drugi poświęcony jest rozwiązaniom formalnym stosowanym przez Broszkiewicza. Tym razem pisarz pokazany jest jako twórca nieustannie poszukujący odpowiednich środków wyrazu. Szeroko omówiona zostaje groteska i teatralizacja, jako te formy w których najlepiej realizuje się broszkiewiczowska myśl dramatyczna. Podjęcie tematu literackości, wielosłowia i umowności sztuk tego pisarza służy ukazaniu silnych związków jakie łączą jego dramaturgię z prozą. Analiza gatunkowa sztuk (wszystkie można zaklasyfikować jako komedie) odsłania sposób postrzegania przez Broszkiewicza mechanizmu funkcjonowania rzeczywistości. Trzecia część zasadniczych rozważań nad dramaturgią Broszkiewicza skupia się na jego idei dramatopisarstwa i wyjątkowym związku z teatrem. Przedstawione zostają poglądy pisarza dotyczące tekstu literackiego jako tworzywa teatralnego. Sztuki zostają poddane analizie pod kątem swojej sceniczności. Praca kończy się podsumowaniem omawianego zagadnienia mającym na celu ukazanie specyfiki dramatopisarstwa Jerzego Broszkiewicza.

The work takes up the issue of dramaturgy of Jerzy Broszkiewicz. His fifteen plays are subjected to deep, multifaceted analysis. The aim of the draft is to get synthetic picture of Broszkiewicz’s dramatic writing. The attention is mainly paid on the most characteristic aspects. The introduction contains an outline of writer’s literary profile and reasons of Broszkiwicz’s resignation from writing prose and taking up dramaturgy and theatre. In the first chapter, works are systematized according to the subject matter. There are some thematic circles that recur in another works. There is a close look at the issues that Broszkiewicz undertakes the most often. Among them, there is the problem of conformism, people’s tendency to be violent, the lack of responsibility for action and words. Particular place in deliberations is for the subject of faking the reality, which is also very important for the author. The main aim of this part of the work is to show coherent world view of the writer and his comprehension of literature functions. Emphasising his mission of the moralist practicing advanced writing. Pointing to numerous references to European authors: Sartre’a, Brechta, Durrenmatta, indicates his excellent knowledge about current tendencies.Chapter two concentrates on formal solutions used by Broszkiewicz. This time, the author is presented as a writer who is constantly looking for proper way of expression. Grotesque and staging are broadly discussed as they are the best forms for realization the author’s dramatic thought. Taking up the issue of literariness, verbosity and conventionality of the writer is used to show strong connections of his dramaturgy with prose. Genre analysis of the plays (all could be classified as comedies) reveals his way of perceiving the mechanism of working the reality. The third part of fundamental deliberation on the dramaturgy of Broszkiewicz concentrates on his idea of dramaturgy and exceptional connection with the theatre. There is a presentation of his views on literary text as theatrical material. The plays are analised from the point of view of its staginess. The work ends with the conclusion which aim is to show the specificity of Broszkiewicz’s dramaturgy.