Womens stories about the Holocaust

STRESZCZENIENiniejsza praca Kobiece opowieści o Zagładzie jest poświęcona świadectwom Holokaustu napisanym przez Krystynę Żywulską, Halinę Birenbaum, Irit Amiel i Wierę Gran. Wstęp i pierwszy rozdział zawierają teoretyczne rozróżnienie pojęć Zagłada i Holokaust, jak również poruszają problem języka wypowiadania doświadczenia traumy wojennej, który charakteryzuje się częstym używaniem metafory i subiektywnego opisu. Kolejne rozdziały stanowią próbę rekonstrukcji życia kobiet w getcie, obozie i po stronie aryjskiej. Dodatkowo poruszają one problem doświadczenia ciała i seksualności ofiar oraz opisują kwestie związane z powojennym losem kobiet. Badana literatura świadectwa autorstwa Żywulskiej, Birenbaum, Amiel i Gran pokazuje, iż pisanie jest pewną formą terapii, dla uwikłanych w wojenną przeszłość, kobiet. Opowieści „tkane” przez wspomniane wyżej autorki pozwalają traktować te kobiety jako indywidualności, a nie osoby wpisane w tłum „bezimiennych ofiar”. Ukazują je w okrutnym czasie wojny, w którym za wszelką cenę chcą zachować swą godność, poczucie wspólnoty z drugim człowiekiem, a przede wszystkim chcą przeżyć. Przyjmują tym samym na siebie sporo obowiązków męskich, co nie znaczy, że tracą coś ze swej kobiecości. Uwikłanie w przeszłość nie pozwala im w konsekwencji zapomnieć o traumatycznych doświadczeniach nawet kilka lat po wojnie.  

THE SUMMARYThe following thesis Women’s stories about Holocaust is dedicated to testimonies of Holocaust written by Krystyna Żywulska, Halina Birenbaum, Irit Amiel and Wiera Gran.The introduction and the first chapter deal with theoretical issues of the definitions of Extermination and Holocaust as well as they discuss a problem of language of expressing war trauma, which is often described by using metaphors and subjective description. Next chapters attempt to reconstruct life of women in ghetto, concentration camp and on the Aryan side. They also discuss the problem of experiencing victims’ body and sexuality as well as issues connected with their lot after the war.Studied literature of testimonies by Żywulska, Birenbaum, Amiel i Gran shows that writing is a form of therapy for entangled with the war’s past women. The stories “weaven” by the authors allow to treat these women as individuals and not the crowd of “nameless victims”. They portrait them in the cruel time of war in which they try to sustain their dignity, feeling community with others and most importantly survive at all costs. As a result the women adopt some men’s features. However, this does not mean they lose their femininity. Entanglement in the past does not let them forget about traumatic experiences, even after the war.