Untertitelung als eine der Übertragungsarten eines fremdsprachigen Films

Wyróżnia się trzy rodzaje przekładu audiowizualnego – napisy, dubbing oraz czytana lista dialogowa (voice-over). Wydaje się , że zjawisko ograniczeń najwyraźniej widoczne jest w przypadku napisów. Dubbing, a częściowo również voice-over, podlega ograniczeniom przede wszystkim ze względu na konieczność dopasowania ekwiwalentów do obrazu widocznego na ekranie. Napisy, gdzie tekst mówiony staje się tekstem pisanym, są bardziej skomplikowane, więc utrata informacji staje się praktycznie ryzykiem zawodowym.Gottlieb (1992) wyróżnia w napisach ograniczenia formalne (ilościowe) i tekstowe (jakościowe). Pierwsze narzuca napisom kontekst wizualny filmu, drugie sprowadzają się do limitów czasu i miejsca na ekranie. W praktyce kontekst wizualny pozwala ograniczyć treść napisów do tego, czego akurat nie widać na ekranie. Proces tworzenia napisów jest procesem niełatwym i wymagającym od tłumaczy znajomości konkretnych strategii, które umożliwiają radzenie sobie z określonymi problemami charakterystycznymi dla przekładu audiowizualnego.

Subtitling and Dubbing are the most popular methods of language transfer in translating types of mass-visual communication such as film and television. Subtitling is a complex form of translation, involving, as it does, the transfer from oral language into written language. Moreover, it is sometimes an intersemiotic form of translation.There are two kinds of subtitling: one used as a physical aid (for hard of hearing) and the other used as a linguistic aid (for those who aren't familiar with the language spoken in the audiovisual text). Sometimes, such distinction is considered similar to the distinction between intralingual and interlingual subtitling, but the two phenomena do not always coincide.It is evident that if the above mentioned rules and time constraints are to be observed, the subtitles have to be considerably shortened in comparison to the original dialogue. It is the subtitler’s job to decide what will be kept and what will be omitted. To achieve coherence, translators have a range of techniques at their disposal. Gottlieb (1998) compiled a list of strategies, some of which are media-specific and deal mainly with the reduction of the text volume. One must point out that this kind of translation stands in stark contrast to the rendition of written texts, where the rule applies that a translator must not add nor leave out anything. Gottlieb (1998) distinguishes between different types of text reduction, namely condensation, decimation and deletion.

brak