Sprawa cypryjska od lat dzieli Turcję, Grecję i Cypr, a z biegiem czasu zaczęła absorbować również inne kraje europejskie. Turcja jako kandydat do UE nie uznaje niepodległości Republiki Cypryjskiej będącej członkiem Unii, a dodatkowo jako jedyne państwo akceptuje istnienie samozwańczej Tureckiej Republiki Cypru Północnego. Taki stan rzeczy stanowi sprzeczność istoty całej UE, która od początku miała polegać na rozwijaniu współpracy i stopniowym pogłębianiu integracji. W tym wypadku UE musi z jednej strony stawać w obronie państwa członkowskiego i dążyć do osiągnięcia kompromisu, a jednocześnie nie może pozwolić sobie na lekceważenie tak ważnego sojusznika, jakim jest Turcja, która zajadle broni swoich interesów na Cyprze. Historia stosunków Turcji i UE sięga samych początków powstania Wspólnot Europejskich, ponieważ Turcja jako jedno z pierwszych państw wystąpiła z wnioskiem akcesyjnym. Już wtedy z dystansem opowiadano się za przyjęciem Republiki Tureckiej do UE, oferując w zamian alternatywne rozwiązania, które pozwalały zyskać na czasie przed ostatecznym podjęciem decyzji o wschodnim rozszerzeniu. Jednak szczere chęci i szybkie tempo reform w tym kraju, przyczyniły się do podjęcia ostatecznej decyzji o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych. Gdy wydawało się już, że wszystko jest na dobrej drodze, Turcja wykazała się poważną niesubordynacją w stosunku do UE, stwarzając problemy przy przyjęciu Republiki Cypryjskiej do unii celnej. Wyraźnie widać, iż od tego momentu wzajemne relacje znacznie się ochłodziły, a Unia zaczęła dostrzegać coraz liczniejsze bariery w integracji. By zaspokoić tureckie aspiracje i odwrócić uwagę od akcesji, zaproponowano Turcji uprzywilejowane partnerstwo, którego zasady miały być ustalone z korzyścią dla obu stron. Takie rozwiązanie zostało jednak stanowczo odrzucone przez ten kraj, a Ankara podkreśliła, iż nie zadowoli ją nic innego jak tylko pełne członkostwo. Z trudnych dziejów Cypru wynika, iż żaden z jego najeźdźców nie był w stanie utrwalić na niej swoich wpływów, tak jak zrobili to w starożytności, osiedlający się na tym terenie Grecy. Przez lata, nikt nie ingerował w tradycje i wierzenia miejscowej ludności do czasu, gdy Cypr został opanowany przez Imperium Osmańskie, a na wyspie zaczęła osiedlać się ludność turecka. W tym czasie administrację na Cyprze przejęła, zaprzyjaźniona z Imperium Wielka Brytania, która prowadziła politykę podziałów pomiędzy ludnością grecką, a turecką, wzmacniając tym samym swoją pozycję na wyspie. Mimo licznych prób znalezienia kompromisu, nigdy później nie udało się do końca zażegnać wzajemnych zatargów. Spór narastał i kumulował wciąż nowe problemy do czasu, gdy Turcja postanowiła zrezygnować z nieefektywnych działań dyplomatycznych i rozwiązać kwestię cypryjską siłą. Doszło do bezprawnego podziału państwa na część grecką i turecką, a taki stan rzeczy trwa do dziś.Kwestia cypryjska jest podstawą wszystkich problemów, stojących ówcześnie na przeszkodzie tureckiej integracji z Europą. Zdecydowanie najmniej korzystnym zjawiskiem, mającym ogromny wpływ na proces rozwiązania sporu jest fakt, iż problem ten stał się swoistą kartą przetargową nie tylko w dążeniach Turcji do członkostwa w UE, ale również dla zaangażowanych weń państw członkowskich. Na jego bazie starają się one odwlec tureckie rozszerzenie, a taki stan rzeczy poważnie komplikuje unijne relacje z tym krajem.
The Cyprus case is dividing Turkey, Greece and Cyprus for years, and also began to absorb the other European countries. As a candidate to the EU Turkey does not recognize the independence of the Republic of Cyprus and its membership in the Union. Moreover Turkey as one and only accepts the existence of a self-proclaimed Turkish Republic of Northern Cyprus. This statement is against the essence of the EU, relying on developing cooperation and gradual deepening of integration. On the one hand, the EU have to defend the Member State and try to find a compromise, and on the other hand can not afford to neglect such an important ally like Turkey, which fiercely defends its interests in Cyprus.The question of Cyprus is the foundation of all the problems connected with the Turkish integration into Europe. This problem has become a kind of bargaining chip, not only in Turkey's aspirations to EU membership, but also for involved Member States. At that base they are trying to postpone the Turkish expansion, what seriously complicates the EU relations with that country.
