Freedom of movement for workers in European Union

Freedom of movement of workers is a fundamental rights of workers. The freedom is a essence of internal market in the European Union. The fundamental character of this freedom leads to the conclusion that the limitation of the competence of Member States by European Law is to ensure effective use of migrant workers from benefits of free movement of migrant workers. The EU Member States have initiated the creation of the Community Market based on the lifting of all restrictions on the free movement of goods, capital, services and people. All nationals of EU and European Economic Area have right enter the EU Members territories. The nationality of EU was established in the Treaty on the European Union of Maastricht in 1992. Another turning point of freedom of movement has become the Treaty on the Functioning of the European Union. Article 45 TFEU which regulates the issue of mobility, is considered to be the most important right of European Citizens. Free movement of workers was guaranteed to EU nationals by the Treaty of Rome and was regulated by Regulation 1612/68. The scope of this fundamental freedom was extended by Treaty amendments to provide a right of free movement of citizens of the EU. Finally, there is a Directive 2004/38/CE which focuses on the right to the free movement of workers. This is a first Directive which regulates the status of the migrant workers and covers the situation of economically of an inactive workers. This subject of this paper focus on the freedom of movement salaried and non – salaried workers – EU citizens chance of improving the standards of living of the individual. Firstly, a special attention is paid to the the process of developing one of the most important freedom and the definition of the “employee”. Secondly, It was focused primarily on the characteristics of migrant workers’ rights. Thirdly, It was analyzed the direct, indirect and reverse discrimination. The indirect discrimination is more serious than the direct discrimination, because it appears more frequently. Finally, the last chapter is devoted to the restriction of freedom of movement of workers on grounds of public policy, public security and public health.

Swoboda przemieszczania się pracowników stanowi fundamentalne prawo pracowników, jest to tzw. „mobilność sił roboczej w wewnątrz Wspólnoty”, która powinna się przyczyniać do poprawy warunków życia i pracy oraz umożliwiać awans społeczny. Swoboda ta jest istotą rynku wewnętrznego Unii Europejskiej. Fundamentalny charakter omawianej swobody pozwala na stwierdzenie, że ograniczenie kompetencji państw członkowskich przez prawo Unii Europejskiej służy zapewnieniu rzeczywistego korzystania pracowników migrujących z dobrodziejstwa swobodnego przemieszczania się pracowników. Można powiedzieć, że poziom integracji oraz stopień rozwoju zasady swobody przepływu osób stanowi nieoceniony postęp w zapewnieniu rynku wewnętrznego bez granic, w którym jest zagwarantowana swoboda przemieszczania się pracowników.Państwa członkowskie Unii Europejskiej były inicjatorami utworzenia rynku wspólnotowego opartego na zniesieniu wszelkich ograniczeń w swobodnym przepływie towarów, kapitału, usług i osób. Złożenia te zostały ugruntowane w Traktacie o Unii Europejskiej z Maastricht z 1992 roku. Kolejnym punktem zwrotnym dla swobody przepływu osób stał się Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej a dokładnie art. 45 stanowiący o zapewnieniu swobody przepływu pracowników wewnątrz Unii oraz o zniesieniu wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową w zakresie zatrudnienia, wynagrodzenia i warunków pracy. Rozwinięciem prawa do swobodnego przemieszczania się pracowników odnaleźć można w aktach prawa wtórnego przede wszystkim w rozporządzeniu 1612/68/EWG w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii, koncentrującym się przede wszystkim na zakresie uprawnień pracowników migrujących, oraz dyrektywie 2004/38/WE dotyczącej prawa do swobodnego przemieszczania się pracowników migrujących. Jest to pierwsza dyrektywa normująca status pracownika migrującego i jako pierwsza reguluje sytuację pracowników nieaktywnych ekonomicznie. Zasadniczym założeniem tej dyrektywy jest potwierdzenie równoważnego statusu pracownika – obywatela oraz przyznanie takiemu pracownikowi prawa do swobodnego przebywania na terytorium państwa przyjmującego oraz co Pierwszy rozdział dotyczy ogólnych zagadnień swobody przemieszczania się pracowników. Zostały w nim ujęte takie tematy jak charakterystyka procesu rozwoju jednej z czterech podstawowych swobód, jaką jest swoboda przemieszczania się pracowników w Unii Europejskiej ze wskazaniem zarówno na akty prawa pierwotnego jak i na akty prawa wtórnego. Przeanalizowane zostało także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, które niewątpliwie wywarło największy wpływ na zdefiniowanie pojęcia „pracownik”. Drugi rozdział skupia się przede wszystkim na charakterystyce uprawnień pracowników migrujących. Na samym początku dokonano analizy prawa pobytu pracownika migrującego, przesłanek formalnych i materialnych prawa pobytu w innym państwie członkowskim. Kolejne to prawo podejmowania zatrudnienia w państwie przyjmującym, obejmujące przede wszystkim prawo do ubiegania się o oferowane miejsca pracy przejawiające się w prawie do korzystania z ofert pracy na równi z własnymi pracownikami. W trzecim rozdziale skupiono się na problemie zakazu dyskryminacji pracowników migrujących a przede wszystkim na problemie dyskryminacji bezpośredniej, a także znacznie groźniejszej i poważniejszej dyskryminacji pośredniej występującej znacznie częściej, czego dowodem jest przytoczone liczne orzecznictwo Trybunału Europejskiego. Czwarty rozdział poświęcony został ograniczeniu swobody przemieszczania się pracowników migrujących uzasadnionych względami porządku, bezpieczeństwa i zdrowia publicznego. Skupiono się na charakterystyce źródła i pojęć nieostrych: porządku publicznym, bezpieczeństwie publicznym i zdrowiu publicznym. W tej części omówiono zasady uwzględniane w procesie stosowania ograniczeń, czyli zasady proporcjonalności i indywidualizacji. Oceniono także wpływ uprzedniej karalności na stosowanie tych ograniczeń.