This work provides an analysis of production design (scenography) in three selected films directed by american director - Tim Burton. Mainly it marks the meaning of the visual design of the described works, frame composition and arrangement of space in individual scenes, and the relation to the presented plots (architecture, use of props, costumes, colors, graphics and the use of special effects and references to classic works of art). The work consists of three main chapters. The first chapter is a presentation of a Tim Burton as an artist, his inspirations and fascinations that have an impact on his art work. The second one specifies the definition of the production design and its role in the cinema generally, from the first motion picture at the beginning and at the modern examples ending. The third chapter - the last one, examines selected films: Batman (1989), Edward Scissorhands (1990) and Sleepy Hollow (1999), and also draws attention to the variety and source of his inspirations which were useful during the work. Tim Burton's work is distinguished by a beautiful composition frame, using the elements of some classic courses in the arts and culture, the use of pastiche, macabre, grotesque, and manipulation of props. Burton in his work goes primarily to elements of german expressionism, horror novel by Edgar Allan Poe, gothic culture of course but his inspiration goes beyond the trends and directions in art and also extend to the specific artists working in different eras and periods, who had clearly a big impact on Tim Burton's creative personality. The space in his films is always precisely stylized, the presented worlds gain new value of almost parallel, a separate dimension of reality. And even though his stories and worlds seem so unreal and exaggerated, often grotesque, yet the viewer begins to believe in it, and thanks to the skillful mixing elements of classic works of art with the innovative ideas and the procedures of exaggeration and pastiche his style is so unique.
Poniższa praca stanowi analizę warstwy scenograficznej trzech, wybranych filmów w reżyserii amerykańskiego reżysera - Tima Burtona, w których zwracam szczególną uwagę głównie na wizualną stylistykę opisywanych dzieł, kompozycję kadru oraz oczywiście zaaranżowanie przestrzeni w poszczególnych ujęciach i jej znaczenie w stosunku do prezentowanych fabuł (architekturę, wykorzystanie rekwizytu, kostiumy, kolorystykę, grafikę czołówki, a także zastosowanie efektów specjalnych oraz odwołania do klasycznych dzieł sztuki). Praca składa się z trzech głównych rozdziałów, dokładnie analizujących poruszane w nich kwestie. Pierwszy rozdział stanowi prezentację postaci Tima Burtona jako artysty, jego inspiracje oraz fascynacje, mające wpływ na twórczość reżysera. Drugi natomiast określa definicję scenografii oraz jej rolę w kinie, od pierwszego obrazu filmowego rozpoczynając a na współczesnym kończąc. Trzeci rozdział – ostatni, poddaje analizie wybrane filmy: Batman (1989), Edward Nożycoręki (1990) oraz Jeździec bez głowy (1999), a także zwraca uwagę na bogactwo oraz źródła inspiracji, z których korzystał twórca podczas pracy nad nimi.Twórczość Tima Burtona wyróżnia się malarską kompozycją kadru, wykorzystaniem elementów pewnych klasycznych kierunków w sztuce i kulturze, posługiwaniem się pastiszem, makabrą i groteską oraz manipulowaniem rekwizytem, jako elementem znaczącym. Burton w swojej twórczości sięga przede wszystkim do elementów niemieckiego ekspresjonizmu filmowego, powieści grozy z pod znaku Edgara Allana Poe, gotycyzmu, ale jego inspiracje wykraczają poza nurty oraz kierunki w sztuce i sięgają również do konkretnych postaci artystów, tworzących w różnych epokach, którzy wyraźnie odznaczyli swoje piętno na osobowości twórczej Tima Burtona. Przestrzeń kadrów w jego filmach jest zawsze precyzyjnie wystylizowana, sprawiając, że światy prezentowane przez niego zyskują walor, niemalże równoległego, osobnego wymiaru rzeczywistości. I mimo, że opowiadane historie i prezentowane przez niego światy wydają się tak nierealne i przerysowane, często również wręcz groteskowe, to jednak widz zaczyna w nie wierzyć, a dzięki umiejętnemu mieszaniu elementów klasycznych dzieł sztuki z autorskimi pomysłami oraz stosowaniu zabiegów przerysowania i pastiszu jego styl jest tak wyjątkowy.
