Free movement of goods is one of the four freedoms constituting the internal market of the European Union. Its origins are inextricably linked with the very idea of European integration. The construction of the internal market was completed on 1 January 1993, when it finally disappeared checks on goods at the borders, which meant (formally) completely free movement of goods between Member States. The free movement of goods include: the prohibition of customs duties on imports and exports between Member States and any charges having equivalent effect (Art. 28 TFEU), non-discriminatory and protectionist taxation (Article 110 TFEU), the prohibition of quantitative restrictions on exports and imports, and measures of equivalent effect to them (Article 34 and 35 TFEU). Pursuant to Art. 36 of the Treaty on the Functioning of the European Union is possible to introduce restrictions on that freedom. Article 36 TFEU should be treated as an exception to the rule according to which the measures restricting trade between EU Member States are prohibited. In accordance with the recognition of this provision as an exception, you should accept his narrow interpretation. This provision allows Member States to protect certain values, by derogation from the application of Article. 34 and 35 TFEU. Bans and restrictions on freedom of movement of goods made by Member States under that provision, even if they were discriminatory on the grounds of the State, may be justified by the interests mentioned in this article. Such interests are, among others. public morality, public policy and public safety. To successfully invoke the justification of art. 36 TFEU must meet three basic conditions: the import and export restriction must be able to justify one of the overriding interests listed in Art. 36 TFEU, the restriction cannot be a means of arbitrary discrimination or a disguised restriction of another, the restriction must meet the test of proportionality. The condition of public morality is not defined in European law. According to its common understanding, it will mean some general rules and procedures recognized by society. This premise may restrict the free movement of goods through the elimination of trade in goods products that may adversely affect the system's values and adopted in a society, which can vary from Member States. It should be like the other conditions of Article. 36 TFEU, interpreted strictly, referring, where possible, to its "community" definition. Ensuring public policy is the own task of member states. The European Union can take action in this area relating to all Member States. In defining the concept of public policy should be made to its common meaning, because European laws do not contain the legal definition. Public policy based the doctrine of administrative law and private international law as providing protection against violations of the law and rules in a society. Treaties do not contain a legal definition of public safety. However, related to security in many legal norms. They talk about national security, the provision of which is the sole responsibility of the Member States and for the security of the Union, which aims to provide a common defense policy. Defining the public safety, refer to its common meaning, guided by the example, the doctrine of administrative law. Public safety is therefore a condition in which individuals and the state are protected from the variety of threats in violation of their normal functioning.
Swoboda przepływu towarów jest jedną z czterech swobód stanowiących podstawę funkcjonowania rynku wewnętrznego Unii Europejskiej. Jej początki wiążą się nieodłącznie z samą ideą integracji europejskiej. Budowę rynku wewnętrznego zakończono 1 stycznia 1993 roku, kiedy to wreszcie znikły kontrole towarów na granicach, co oznaczało (formalnie) całkowicie swobodny przepływ towarów między państwami członkowskimi. Na swobodę przepływu towarów składają się: zakaz ceł przywozowych i wywozowych między państwami członkowskimi oraz wszelkich opłat o skutku równoważnym (art. 28 TFUE), zakaz opodatkowania dyskryminacyjnego i protekcjonistycznego (art. 110 TFUE), zakaz ograniczeń ilościowych w eksporcie i w imporcie oraz środków o skutku do nich równoważnym (art. 34 i 35 TFUE). Na podstawie art. 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej możliwe jest wprowadzanie ograniczeń tej swobody. Art. 36 TFUE należy traktować jako wyjątek od zasady według której środki ograniczające handel między państwami członkowskimi Unii są zakazane. Zgodnie z uznaniem tego przepisu za wyjątek, powinno się przyjąć jego wąską interpretację. Przepis ten pozwala państwom członkowskim na ochronę pewnych wartości poprzez odstępstwo od zastosowania art. 34 i 35 TFUE. Zakazy i ograniczenia swobody przepływu towarów wprowadzane przez państwa członkowskie na podstawie tego przepisu, nawet jeśli będą nosiły znamiona dyskryminacji ze względu na pochodzenie państwowe, mogą być uzasadnione interesami wymienionymi w tym przepisie. Takimi interesami są m. in. moralność publiczna, porządek publiczny i bezpieczeństwo publiczne. Aby powołać się skutecznie na uzasadnienie z art. 36 TFUE należy spełnić trzy podstawowe przesłanki:dane ograniczenie eksportu lub importu musi dać się usprawiedliwić jednym z interesów nadrzędnych, wymienionych w art. 36 TFUE, dane ograniczenie nie może być środkiem arbitralnej dyskryminacji lub ukrytego innego ograniczenia, ograniczenie musi spełnić test proporcjonalności. Przesłanka moralności publicznej nie jest zdefiniowana w prawie europejskim. Zgodnie z jej powszechnym rozumieniem, oznaczać ona będzie zespół uznanych przez ogół ludzi norm i zasad postępowania. Przesłanka ta może ograniczać swobodę przepływu towarów poprzez eliminowanie z obrotu towarowego produktów mogących negatywnie wpływać na system wartości wyznawanych i przyjętych w danym społeczeństwie, który może się różnić w zależności od państwa członkowskiego. Należy ją, podobnie jak inne przesłanki z art. 36 TFUE, interpretować restrykcyjnie, odnosząc się, o ile jest to możliwe, do jej „wspólnotowej” definicji. Subsydiarnym będzie zatem stosowanie definicji przyjmowanych w prawie krajowym. Zapewnienie porządku publicznego stanowi zadanie własne państw członkowskich. Unia Europejska może podejmować w tej dziedzinie działania odnoszące się do wszystkich państw członkowskich. Definiując pojęcie porządku publicznego należy odnieść się do jego potocznego znaczenia, gdyż akty prawa europejskiego nie zawierają jego legalnej definicji. Porządek publiczny rozumiem więc opierając się o doktrynę prawa administracyjnego i prawa prywatnego międzynarodowego jako zapewnienie ochrony przed naruszeniami prawa i zasad panujących w danym społeczeństwie. Traktaty nie zawierają legalnej definicji bezpieczeństwa publicznego. Tym niemniej odnoszą się do bezpieczeństwa w wielu przepisach. Wspominają o bezpieczeństwie narodowym, którego zapewnienie jest wyłącznym zadaniem państw członkowskich oraz o bezpieczeństwie Unii, które ma zapewnić wspólna polityka obronna. Definiując bezpieczeństwo publiczne należy odnieść się do jego potocznego znaczenia, posiłkując się przy tym np. doktryną prawa administracyjnego. Bezpieczeństwo publiczne oznacza zatem stan, w którym poszczególne jednostki oraz państwo są chronione przed różnorakimi zagrożeniami naruszającymi ich normalne funkcjonowanie.
