Polityka mieszkaniowa Rosji bolszewickiej w latach 20-tych i 30-tych XX wieku. Życie codzienne w " komunałce"

Przejęcie władzy przez bolszewików w 1917 roku spowodowało zmiany nie tylko polityczne. Nowa władza spotkała się z problemem mieszkaniowym, którego rozwiązanie okazało się być fenomenem w skali światowej. Receptą na krytyczną sytuację stało się mieszkanie komunalne, potocznie zwane komunałką. Władze ustaliły wymogi dotyczące wielkości powierzchni mieszkania, jaka przysługiwała ludziom. W połowie lat 20-tych, minimum sanitarne wynosiło 8 metrów kwadratowych dla jednej osoby. Zjawisko dosiedlania rodzin do zajętych już mieszkań nosiło nazwę polityki zagęszczania. W myśl nowego zarządzenia, w jednym mieszkaniu żyło nawet kilka rodzin. Problem ten rozszerzony został w pierwszej z trzech części mojej pracy.Druga część dotyczy wyglądu mieszkań komunalnych. Partia bolszewicka ingerowała nie tylko w kwestię należnego metrażu, ale także w wystrój mieszkania, który miał być ascetyczny. Władze walczyły z przyzwyczajeniami ludzi do zeszłej epoki. Ideologia i mała przestrzeń życiowa, determinowały ludzi do ograniczenia liczby mebli. Tym sposobem, podstawowe meble, takie jak łóżko, zyskały nowe funkcje. Pokój w mieszkaniu komunalnym był strefą prywatną, zaś reszta pomieszczeń była wspólna. Miejsca wspólnego użytku odstraszały wyglądem i zapachem, ponieważ nikt nie czuł obowiązku dbania o porządek w nich. Mimo to, były to miejsca spotkań sąsiadów i zabaw dzieci. Codzienne życie w komunałce stało się tematem trzeciej części pracy. Egzystencja w mieszkaniu komunalnym pełna była paradoksów. Najbardziej frustrującym był brak prywatności. Życie w jednym pokoju w kilka pokoleń było trudne, zarówno dla dorastającej młodzieży jak i małżeństw. Prowadziło to do rozpadu wielu rodzin. Jedynym ratunkiem była sztucznie utworzona przegroda, która pozwalała na namiastkę intymności. Mimo starań, mieszkańcy narażeni byli na międzysąsiedzką złośliwość. Donosicielstwo w mieszkaniu komunalnym było na porządku dziennym. Komunałka stała się bolszewickim laboratorium, w którym ingerowano w ludzkie umysły.

Seizure of power by the Bolsheviks in 1917 resulted not only political changes. The new government was faced the problem of housing, which has proved to be a phenomenon in worldwide. The recipe for the critical situation has become a communal apartment. The authorities have set requirements to the surface of the housing, which was for people. In the mid 20 years, minimum sanitation was 8 square meters per one person. This phenomenon assigning families to distrained flats was called policy of compaction. Under the new decree, in one apartment lived up to several families. This problem has been extended in the first part of third of my work.The second part it is appearance of the communal apartment. The Bolshevik Party interfered not only to amount square meters, but also in home decor, which was to be ascetic. The authorities fought the habits of people to the last epoch. Ideology and a small living space, was determined to reduce the amount of furniture. In this way, basic furniture, such as a bed, have gained new functions. Room in the communal apartment was a privat zone, but the rest rooms was common. The common places scared of looks and smell because no one felt an obligation to take care of order in them. Still, these was the places of meetings of neighbors and children's playground.Everyday living in communal apartment became the subject of the third part of my work. The existence in the communal apartment was full of paradoxes. The most frustrating was the lack of privacy. Living in one room with a few generations has been difficult, both for adolescents and marriages. This led to the disintegration of many families. The only salvation was artificially created partition that allows to some intimacy. Despite efforts, the residents were exposed to interpersonal virulence. Informing was on the daily basis. The communal apartment became a Bolshevik laboratory in which to interfere in people's minds.