Mechanisms of adaptive logic in legal context: legal discourse and dealing with inconsistency

Some introductory remarks upon the incompatibility of classical logic (CL) aim to raise doubts in its versatility. Among many other academic groups, lawyers tend to use classical logic selectively, e.g. no lawyer would honestly propose using the rule (α ∧ ¬α) → γ in order to conclude γ in legal context, let us say where γ would be a random inaccurate court order.Such and other examples allow a claim that logics different from CL can realize the aim of modelling formally practical legal sitations better that CL. The work proposes adaptive mechanisms as the way of adjusting formal schemata to some courtroom situations. Dynamic proof theory is described briefly. The conclusion consists in argument for using dynamic proofs in modelling the process of proof based on the rule of material truth.

Kilka uwag wprowadzających ma za zadanie podważyć wiarę w niezawodność i wszechstronność logiki klasycznej w zastosowaniu do prawa. Podobnie jak inne grupy akademickie, prawnicy mają skłonność do selektywnego używania zasad logiki klasycznej (CL), np. żaden prawnik nie mógłby z pełnym przekonaniem twierdzić, że właściwym jest zastosowanie zasady (α ∧ ¬α) → γ celem uzyskania wyniku γ w kontekście prawa, chociażby w sytuacji gdy γ oznaczałoby losowe i nieadekwatne do sytuacji orzeczenie sądu.Powyższy oraz inne przykłady pozwalają postawić tezę, że inne niż CL logiki mogą lepiej zrealizować cel, jakim jest modelowanie formalne sytuacji świata prawnego. W pracy proponuje się logiki adaptywne jako sposób dostosowania formalnego schematu do niektórych sytuacji sądowych. Krótko opisana jest dynamiczna teoria dowodu. Wnioski zawierają argumenty na rzecz użycia dynamicznej teorii dowodu dla opisania procesu dowodowego opartego na zasadzie prawdy materialnej.