Pomiędzy postawą kliniczną a metakliniczną w procesie psychoterapii.

Praca jest próbą pogłębienia refleksji nad postawami przyjmowanymi przez terapeutę w procesie psychoterapii. Jej celem było przyjrzenie się postawom, które za Viktorem Franklem zostały określone jako postawa kliniczna i metakliniczna. Założono, że są one powiązane ze sobą i nie dają się od siebie oddzielić w praktyce. Na gruncie tych rozważań została podjęta próba przyjrzenia się również temu, co znajduje się pomiędzy wyróżnionymi postawami. Dokonano charakterystyki obu postaw, ujętych jako przeciwne bieguny jednego spektrum poznania przy uwzględnieniu ich wpływu na psychoterapię, stosunek do pacjenta, diagnozy i narzędzi. Podjęto również próbę rekonstrukcji ujęcia zaproponowanego przez V. Frankla.Próbowano odpowiedzieć na pytanie o postawę, którą warto przyjmować w praktyce psychoterapii. Refleksja podjęta w pracy ma za zadanie przyczynienie się do poszerzenia rozumienia człowieka w sytuacji terapeutycznej.

This dissertation serves as an attempt to deepen the reflections on the attitude of therapist during psychotherapy. Its aim is to examine the attitudes described by Viktor Frankl as the clinical and metaclinical attitude. It was assumed that these attitudes are connected and cannot be separated in practice. On the basis of these reflections an attempt was taken to examine also what lies between two attitudes.Both attitudes were characterised as two extreme aspects of the same spectrum of cognition; their influence on psychotherapy, the therapist’s approach towards the patient, diagnosis and tools was also included. An attempt was also made to reconstruct the perspective suggested by Viktor Frankl. The author tried to answer the question concerning the choice of the attitude worth taking in psychotherapeutic practice. The reflections presented in this dissertation aim at widening the understanding of man in therapeutic context.