Faktoring jako alternatywny dla kredytu obrotowego sposób finansowania działalności przedsiębiorstwa.

Faktoring jest kompleksową usługą finansową polegającą na nabywaniu przez faktora wierzytelności z odroczonym terminem płatności, przysługujących przedsiębiorcom z tytułu dostawy towarów lub usług oraz świadczeniu przez niego dodatkowych usług związanych m. in. z zarządzaniem wierzytelnościami. Nowoczesny faktoring zaczął być stosowany w Europie Zachodniej w latach pięćdziesiątych XX wieku, natomiast w Polsce pojawił się po 1989 roku. Umowa faktoringu jest w prawie polskim umową nienazwaną, ponieważ nie doczekała się jeszcze regulacji. Mają do niej zastosowanie przepisy ogólne o zobowiązaniach oraz o innych umowach nazwanych takich jak przelew wierzytelności, zlecenie, sprzedaż. Faktoring może pełnić funkcje finansową, administracyjną lub zabezpieczającą, w zależności od stosunku łączącego faktora z faktorantem, co czyni go elastycznym narzędziem w zarządzaniu wierzytelnościami, ryzykiem oraz płynnością finansową przedsiębiorstwa. Usługa faktoringowa należy do krótkoterminowych źródeł finansowania przedsiębiorstwa i w pewnych warunkach może być postrzegana jako alternatywa dla innych krótkookresowych źródeł, w szczególności kredytu obrotowego. W szczególności, faktoring jest lepszym rozwiązaniem, jeżeli przedsiębiorca nie ma zdolności kredytowej, a w aktywach posiada krótkoterminowe należności. Dzięki jego zastosowaniu poprawia się bilans firmy, a ponadto współpraca z faktorem służy dyscyplinowaniu dłużników oraz zapewnia profesjonalne zarządzanie wierzytelnościami. Zastosowanie faktoringu jest mało opłacalne, jeżeli przedsiębiorca poszukuje jedynie finansowania bieżących wydatków, ponieważ jest on droższy od bankowego kredytu obrotowego. Rynek faktoringowy w Polsce rozwija się dynamicznie w ostatnich latach, a polscy przedsiębiorcy nie patrzą już na faktoring jak na usługę dla firmy z problemami finansowymi. Jest on obecnie postrzegany jako dowód na profesjonalne zarządzanie finansami.

Factoring is a contract in which an entrepreneur, who sells his goods or services using a trade credit, transfers his receivables to a professional institution called 'factor' in exchange for money. Factor not only buys receivables, but he also provides additional services connected with financial management and consulting. In the Western Europe modern factoring was first used in 1950s, while in Poland it was known after year 1989. In Poland factoring is a contract which has no specific regulation, so it is based on general rules of the civil law and other contracts such as transfer of receivables, commission, sale. Factoring is flexible, because it can fulfill three basic functions: financing, administration and insurance, depending on needs of the entrepreneur. Factoring is a source of financing for enterprises in short term, same as operating credit, and it can be used more effectively in some circumstances. Use of factoring is reasonable when enterprise has no creditworthiness, but has short-term receivables. Additionally, cooperation with factor results in more effective receivables recovery and provides professional financial management. Use of factoring is not cost-effective if the entrepreneur seeks financing only, because factoring is more expensive than operating credit. Factoring market in Poland develops quickly in recent years and polish entrepreneurs are more willing to use factors' services.