Agamben his concept of biopolitics is part of a broader trend of political thought. In addition to his studies are the work of Michel Hardt and Antonio Negri, who, like him, are part of a new reception notion of biopolitics, which we owe to the modern understanding of the thought of Michel Foucault. He diagnosed the modern radical change in the policy, which has become biopolitics in the center, which is life. Hannah Arendt, who had never used the term in his work biopolitics, is without a doubt the diagnosis captures the danger inherent in approaching life and politics. The first chapter attempts to provide an intellectual background for thought Agamben by providing critical thinkers, which draws its achievements, and often continue their intuitions, rising to new diagnoses and observations. In the next part of the work undertaken is the problem of sovereignty paradox. This section contains references to the concept of Thomas Hobbes, Carl Schmitt and Walter Benjamin. Consideration of these thinkers are taken by Agamben, who believes that the process closely correlated power emerges is the existence of a state of emergency, which is a state of indiscernibility, the threshold between what is and what is in the country after him. These findings are crucial for this concept because reconstruct the environment and the circumstances under which comes last hominem sacred. This figure of Roman law is the subject of the next part of the discussion of Agamben's thinking. Presented is a philosophical and soil quality characteristics of a holy man, and the next step is the embodiment of the figures presented in the form of concentration camp prisoners, and above all, one of the categories of prisoners - Muslims who for Agamben is the only authorized to proclaim the testimony of Auschwitz, because only they fully experienced and surrendered to the mechanisms of the camp ending his life in the gas chambers. In the last quarter of the presentation is meant Agamben allows you to talk to him about the camp as a biopolitical paradigm of power. Biopolitics conducted by the authority allows it not only to decide on the state of emergency and normal state, but more importantly, allows her to decide on life worth living and life of the excluded, not having any political value. It analyzes the camp as a space where everything is possible, since the state of emergency has become a normal situation. The camp is for absolute power over bare life of a holy man, which can not be sacrificed, but you can kill them. Agamben's diagnosis of modernity led to the construction of a new community to come, which is the subject of the last part of the work. Calls for the rejection of any identity and belonging, which will create a community without a state and without any assumptions. A policy that comes with this community will be the policy inaction and destruction. Do not be passive but an action based on the question of how to do and what not to do. The new community of total inaction will be the true nature of man
Agamben ze swoją koncepcją biopolityki wpisuje się w szerszy nurt myśli politycznej. Obok jego analiz znajdują się prace Michela Hardta i Antonio Negriego, którzy podobnie jak on wpisują się w nową recepcję pojęcia biopolityki, której to nowoczesne rozumienie zawdzięczamy myśli Michela Foucault. Zdiagnozował on w nowoczesności radykalną zmianę w sposobie prowadzenia polityki, która stała się biopolityką w centrum, której znajduje się życie. Hannah Arendt, która nigdy nie użyła w swoich pracach pojęcia biopolityki, to bez wątpienia jej diagnozy uchwytują niebezpieczeństwo tkwiące w zbliżeniu się życia i polityki. W pierwszym rozdziale podejmuję próbę przedstawienia tła intelektualnego dla myśli Agambena poprzez przedstawienie kluczowych myślicieli, z których dorobku czerpie, a często kontynuuje ich intuicje, dochodząc do nowych diagnoz i spostrzeżeń. W kolejnej części pracy podjęty zostaje problem paradoksu suwerennej władzy. W tej części znajdują się odwołania do koncepcji Thomasa Hobbesa, Carla Schmitta i Waltera Benjamina. Rozważania tych myślicieli są podjęte przez Agambena, który uważa że ściśle z procesem wyłania się władzy skorelowane jest istnienie stanu wyjątkowego, który jest stanem nierozróżnialności, progiem między tym co w państwie a co po za nim. Te ustalenia są dla tej koncepcji kluczowe, ponieważ rekonstruują środowisko i okoliczności, w których przychodzi trwać hominem sacrum. Ta figura prawa rzymskiego jest tematem kolejnej części rozważań nad myślą Agambena. Przedstawiony zostaje grunt filozoficzny i charakterystyczne jakości świętego człowieka, a w kolejnym kroku zostaje przedstawione wcielenie tej figury w postaci więźniów obozów koncentracyjnych, a przede wszystkim jednej z kategorii więźniów – muzułmanów, którzy dla Agambena są jedynymi uprawnionymi do głoszenia świadectwa o Auschwitz, ponieważ tylko oni w pełni doświadczyli i poddali się mechanizmom obozowym kończąc swoje życie w komorach gazowych. W ostatniej czwartej części mieści się prezentacja myśli Agambena pozwalająca mówić mu o obozie jako o biopolitycznym paradygmacie władzy. Biopolityka prowadzona przez władzę pozwala jej nie tylko na decydowanie o stanie wyjątkowym i stanie normalnym, ale co istotniejsze pozwala jej decydować o życiu wartym życia i życiu wykluczonym, nie mającym żadnej politycznej wartości. Analizuje on obóz jako przestrzeń, w której wszystko jest możliwe, ponieważ stan wyjątkowy stał się sytuacją normalną. Obóz jest przestrzenią absolutnej władzy nad nagim życiem świętego człowieka, którego nie można złożyć w ofierze, ale można je zabić. Diagnoza współczesności doprowadziła Agambena do skonstruowania nowej nadchodzącej wspólnoty, która jest przedmiotem ostatniej części pracy. Postuluje on odrzucenie jakichkolwiek tożsamości i przynależności, co pozwoli stworzyć wspólnotę bez państwa i bez założeń. Polityka, która nadchodzi wraz z tą wspólnotą będzie polityką bezczynności i niszczenia. Nie będzie biernością lecz działaniem opartym na pytaniu jak robić a nie co robić. W nowej wspólnocie całkowita bezczynność okaże się prawdziwą naturą człowieka
