Wtórna zdolność odróżniająca znaków niewerbalnych. Próba definicji relewantnego kręgu odbiorców oraz terytorium, dopuszczalne środki dowodowe.

W czasach, gdy cena oraz jakość nie wystarczają, aby zachęcić konsumentów do zakupu określonego produktu, producenci szukają coraz to nowych sposobów, by przyciągnąć uwagę potencjalnych klientów. Dlatego też, coraz częściej sięgają po niekonwencjonalne formy, zwłaszcza te, które korzystają z ochrony prawnej.Obecny system ochrony wspólnotowych znaków towarowych zezwala na rejestrację znaku towarowego w każdej formie, o ile wyróżnia się ona zdolnością do odróżnienia towarów danego przedsiębiorstwa na rynku. Próba rejestracji niekonwencjonalnego znaku towarowego niejednokrotnie kończy się jednak niepowodzeniem, gdyż konsumenci nie są przyzwyczajeni do określania pochodzenia produktu wyłącznie na podstawie jego kształtu lub koloru. Problem ten został rozwiązany poprzez stworzenie możliwości rejestracji znaku, który dopiero na skutek jego używania nabył zdolność odróżniającą. Niniejsza praca magisterska ma na celu przedstawienie procedury, przez którą musi przejść wnioskodawca opierający swoje zgłoszenie na artykule 7(3) Rozporządzenia. Pierwsza część pracy została poświęcona ogólnym zagadnieniom z zakresu wtórnej zdolności odróżniającej znaku towarowego. Drugą część pracy poświęcono natomiast na próbie definicji relewantnego kręgu odbiorców oraz relewantnego terytorium, w stosunku do którego dokonywana jest ocena właściwości znaku oraz środków dowodowych, które powinien wykorzystać wnioskodawca w trakcie procedury przed Urzędem ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM).

In the times where the quality and the price of a product do no longer suffice to convince the consumer to purchase particular goods the manufacturers seek for the new ways to distinguish their products on the market. Consequently, they seldom reach for the unconventional forms and if so, they pursue legal protection for thereof. The current CTM legal framework provides those entrepreneurs with the relevant tools, allowing the registration of a trademark in any form, as long as it is capable of identifying product’s origin. Nevertheless, the applicants’ attempts to use non-traditional forms are seldom confronted with the low level of consumers’ awareness. The possibility to overcome such obstacle lies in the concept of acquired distinctiveness, which allows the registration of a mark that did not possess inherent distinctiveness, but has grown to be recognized in consequence of the use that has been made of it. Even so, acquiring protection for such marks does not come easy. The applicant faces a number of issues that need to be tackled both before and after the filing of an application with the OHIM.In this thesis I try to address all of those problems by following the process every applicant must undergo in order to have his mark registered, put in the context of the Office’s approach and the relevant judgments of the GC and the CJEU. The first part of the work is dedicated to defining the general terms and rules applied in connection to the acquired distinctiveness as formulated in article 7(3) of the Regulation. The second part of this thesis address the issue of the relevant territory, relevant public and the evidence that an applicant must present in support of the claim of acquired distinctiveness. It concerns the great impact that the principle of the common unitary market has on the registration of the non-verbal marks and the major role the circumstances of a particular case play in determining the shape of the procedure. The thesis ends with a short conclusion, which underlines the main reasons for the difficulties the applicants are challenged with while seeking the trademark registration on the basis of article 7(3) of the Regulation.