Nazwy własne w słowackich przekładach utworów dla dzieci. Strategie translatorskie.

This thesis deals with the problem of translating proper names, which occur in children’s literature. The text focuses on the personal proper names, because they are an important part of a literary work that is likely to additionally describe a character. In the context of the children’s literature, due to its specific audience, the correct translation of a proper name is a very important issue.The thesis consists of three chapters. The first one is devoted to the children’s literature. There is an attempt to specify, what literary works it includes. The author also points out the differences between it and the rest of literature and she mentions its functions. The chapter is finished with presenting the child as a recipient of the literary text and formulating requirements for children’s literature authors.The second part focuses on the proper names. The author presents the part of linguistics – onomastics, that is dedicated to their research. Moreover, there is a description of proper names’ functions. Then there are mentioned two types of proper names which occur in literature and the author notices their specific importance in children’s literature.The purpose of the final chapter is to present three basic translation strategies, which translators chose when they translate the proper names in children’s literature. Their description is based on the examples taken from the Slovak translations, what allows to formulate general conclusions about tendencies of Slovak translators who deal with children’s literature.

Niniejsza praca licencjacka podejmuje kwestię przekładu nazw własnych, występujących w literaturze dla dzieci. Tekst skupia się na nazwach osobowych, gdyż stanowią one ważną część dzieła literackiego, która może nieść ze sobą dodatkową charakterystykę postaci. W kontekście literatury dziecięcej, ze względu na jej specyficznego adresata, poprawny przekład antroponimu jest niezwykle istotną kwestią.Praca składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy z nich poświęcony jest literaturze adresowanej do dzieci. Usiłowano w nim określić, jakie utwory do niej zaliczamy, wskazano na elementy różniące ją od reszty literatury oraz wymieniono jej funkcje. Rozdział zamyka przedstawienie dziecka w roli odbiorcy tekstu literackiego oraz sformułowanie wymagań stawianych autorom literatury dziecięcej.Druga część pracy skupia się na nazwach własnych. Zaprezentowano w niej dział językoznawstwa – onomastykę, zajmującą się ich badaniem oraz opisano pełnione przez nie funkcje. Następnie wyróżniono dwa rodzaje nazw własnych występujących w tekstach literackich, a także zwrócono uwagę na ich szczególne znaczenie w utworach skierowanych do dzieci.Celem ostatniego rozdziału jest zaprezentowanie trzech podstawowych strategii translatorskich, obieranych przez tłumaczy przy przekładzie nazw własnych, występujących w literaturze dziecięcej. Ich opis opiera się o przykłady zaczerpnięte z przekładów na język słowacki, co pozwala na sformułowanie ogólnych wniosków na temat tendencji słowackich tłumaczy literatury dziecięcej.