„Heretyckie telegramy” Sándora Kányádiego w kontekście węgierskiej recepcji twórczości Zbigniewa Herberta.

This dissertation attempts at analyzing and interpreting the poetical cycle "Heretical telegrams" by Sándor Kányádi, which enters into intertextual dialogue with Zbigniew Herbert’s output. These poems, taken in the broader context of the reception of the Polish poet’s oeuvre, present both common and divergent places in the reading strategies of the author’s of "Mr. Cogito" works adopted by Hungarian critics and writers. For this cycle, a wealth of allusions becomes the backdrop to deliberations upon the nature of an interpersonal community, a nation-building process, the constitutive character of a historiographic narration or the role of language and poetry in moulding collective self-awareness based on a nationalistic discourse. Sándor Kányádi, who had taken a politically definite stance, having read Zbigniew Herbert’s works thoroughly, adopts a more critical attitude towards the tradition he represents, ipso facto coming out in favour of a relatively pragmatic approach.

Praca podejmuje próbę analizy i interpretacji cyklu poetyckiego autorstwa Sándora Kányádiego zatytułowanego "Heretyckie telegramy" – wchodzącego w intertekstualny dialog z twórczością Zbigniewa Herberta. Usytuowanie owych wierszy w szerszym kontekście recepcji dorobku polskiego poety służyć ma ukazaniu zarówno miejsc wspólnych, jak i rozbieżnych, w przyjmowanych przez węgierskich krytyków i pisarzy strategiach lektury twórczości autora "Pana Cogito". Bogactwo aluzji literackich stanowi w przypadku tego cyklu tło dla rozważań na temat natury wspólnoty międzyludzkiej, procesu narodowotwórczego, konstytutywnego charakteru narracji historiograficznej, czy roli języka i poezji w kształtowaniu zbiorowej samoświadomości opartej o dyskurs nacjonalistyczny. Sándor Kányádi, występując z określonych pozycji politycznych, pod wpływem wnikliwej lektury utworów Zbigniewa Herberta przybiera do reprezentowanej przez siebie tradycji stosunek bardziej krytyczny, ipso facto opowiadając się za postawą względnie pragmatyczną.