Navigators um search of the lost meaning. The novel The Return of the Caravels in view of the theories of post-modern novel of Linda Hutcheon and Brian McHale.

Antonio Lobo Antunes is a Portuguese author that stands out for the originality of his writing regarding the specific language style and themes related to the consequences of colonialism and the Carnation Revolution of 1974 recurring in his works. Especially his novel The Return of the Caravels fits fully within the deconstructive poetics of postmodernism in relation to its demystifying intention towards the master narratives. In this work the writer aims to unfold the national Lusitanian mythology as ossified into a form of glorious epic with which Portugal was nurtured since the Age of Discovery. The Return of the Caravels is indeed one of the best examples of historiographic metafiction, a term coined by Linda Hutcheon to describe a subgenre of the novel that points to the fictional status of both thistory and literature as human constructs which are always conditioned ideologically and which reduce perspective imposing a totalizing vision. Hutcheon emphasizes the role of parody and irony in the unfolding of discourse, the rhetorical strategies that Antunes uses in abundance, creating a kind of epic ao rebours as opposed to the official one that has already expired. This release of nostalgic feelings treated here with a harsh irony in a transcontextualization of mythological concepts is a starting point for analysis of the ontological structure of the postmodern novel as described by Brian McHale, and in the this dissertation applied to the poetic of The Return of the Caravels. The uncanny world created by Lobo Antunes emerges therefore as an impossible world as defined by Umberto Eco which serves as a revolutionary critique tool. Thus Lobo Antunes’s Lixbon presented in the novel becomes a kind of heterotopia of deviance, a set of distorted imaginary that aims to disturb the attitudes of the reader's encyclopedia, imbued with heroic images.

Antonio Lobo Antunes to portugalski pisarz, którego oryginalna twórczość wyróżnia się specyficznym stylem języka i stale powracająym tematem Rewolucji Goździkow z 1974 oraz kolonializmu w Portugali. Powieść Karawele wracają szczególnie wpisuje się w dekonstrucjonistyczne tendencje poetyki postmodernistycznej, jeśli chodzi o demistyfikacje wielkich narracji i współczesnej sytuacji w Portugalii. Pisarz w tej powieści pragnie odsłonić nieprawidłowości tkwiące w narodowej mitologii luzytanistycznej, ktora skonsolidowała się na kształt pochwalnej epepei i którą kraj ten żywił się od czasów Odkryć Geograficznych. W ten sposób Karawele wracaja można uznać za jeden z najlepszych przykladów metafikcji historiograficznej, zdefiniowanej przez Lindę Hutcheon jako podgatunek powieści, która ujawnia fikcyjny status zarówno historii jak i literatury jako ideologicznie nacechowanych konstrukcji, które ograniczają myślowe horyzonty i narzucają wizję totalną. Hutcheon podkreśla rolę, jaką w rdemistyfikacji dyskursów odgrywa parodia i ironia, których Lobo Antunes używa obficie, tworząc tym samym swoją własną epopeję au rebours w opozycji do już przedawnionej epopei oficjalnej. To uwolnienie z wiecznego przeżywania nostalgicznej tęsknoty za chwalebną przeszlością, potraktowanej w powieści z ostrą ironią poprzez transkontekstualizację mitologicznych konceptów stanowi punkt wyjścia do analizy Karawele wracają w świetle struktury ontologicznej powieści postmodernistycznej według teorii Briana Mchale. Zniekształcony świat stworzony przez Lobo Antunesa jawi się zatem jako świat niemożliwy, który stanowi narzędzie rewolucyjnej krytyki w rozumieniu Umberta Eco. W ten sposób „Lixboa” przedstawiona w powieści staje się typem heterotopii izolacji, zbiorem zniekształconych mitów, który ma na celu niepokoić czytelnika i zbiór jego encyklopedycznych przyzwyczajeń.

António Lobo Antunes é um autor português que se destaca pela originalidade da sua escrita no que tange o estilo específico da linguagem e o tema das sequelas do colonialismo e a Revolução dos Cravos de 1974 recorrente nas suas obras. Especialmente o seu romance As Naus encaixa-se plenamente no âmbito desconstrucionista da poética do pós-modernismo no que diz respeito ao seu intuito desmistificador das narrativas mestras à situação contemporânea de Portugal. O escritor nesta obra visa desdobrar a mitologia nacional lusitana que se ossificou numa forma de epopeia gloriosa e com a qual Portugal se nutriu desde a época dos Descobrimentos. Efetivamente, As Naus constituem um dos melhores exemplos da metaficção historiográfica, o termo cunhado por Linda Hutcheon para designar um subgênero do romance que aponta para o status fictício de ambas a história e a literatura enquanto construções humanas ideologicamente condicionadas, que por sua vez limitam as perspectivas de pensamento e impõem uma visão totalizante. Hutcheon sublinha o papel da paródia e ironia no processo de desdobramento dos discursos, os recursos retóricos a que Antunes recorre em abundância criando a sua epopeia ao rebours em oposição aquela oficial e já vencida. Essa libertação dos sentimentos nostálgicos tratados aqui com áspera ironia numa transcontextualização dos conceitos mitológicos é um ponto de partida de uma analise da estrutura ontológica do romance pós-moderno segundo Brian McHale aplicada à poética d’As Naus. O mundo bizarro criado por Lobo Antunes surge assim como um mundo impossível que serve de uma ferramenta de crítica revolucionária no entender de Umberto Eco. Efectivamente, a Lixboa antuniana apresentada no romance torna-se um tipo de heterotopia de desvio, um conjunto de um imaginário distorcido que tem por fim perturbar o conjunto de atitudes da enciclopédia do leitor, imbuída de imagens heróicas.