"I dont want, but I have to" : the reasons for negotiating European Union legislation in trilogues

Celem analizy jest odpowiedź na następujące pytanie badawcze: jakie czynniki wpływają na większą skłonność Parlamentu Europejskiego i Rady do rozstrzygania projektów legislacyjnych Unii Europejskiej w ramach tzw. trilogów? Trilogi można zdefiniować jako nieformalne, tajne spotkania między kilkunastoma reprezentantami Parlamentu, Rady i Komisji, na których wypracowywane są porozumienia w sprawie aktów prawnych. W przypadku ok. 96% regulacji są one potem formalnie uchwalane bez zmian na posiedzeniach plenarnych dwóch pierwszych instytucji. Oznacza to, że po osiągnięciu nieformalnego porozumienia w trilogu szansa na jego modyfikację czy zablokowanie przez posłów lub ministrów w trakcie publicznych dyskusji w Parlamencie i Radzie jest praktycznie niemożliwe. Prawo pierwotne i wtórne UE nie zawiera żadnych przepisów dotyczących organizacji i przebiegu trilogów. Są one uregulowane jedynie, i to w sposób lapidarny, w porozumieniu międzyinstytucjonalnym zawartym przez Parlament, Radę i Komisję w 1999 r., zrewidowanym w 2007 r. Trilogi są obecnie stałym mechanizmem negocjowania aktów prawnych w zwykłej procedurze ustawodawczej (ZPU, dawniej współdecydowanie). Jeśli w 2000 r. było rozstrzyganych w ich ramach tylko 13,6% projektów, to w 2008 r. już 97%. Interesujące jest zatem poznanie przyczyn zaistnienia tego fenomenu.