The specificity of the evidence in commercial arbitration

The subject of this paper is the analysis of specificity of the use of evidence in the evidentiary proceedings in international arbitration.The parties and the arbitral tribunal have broad powers to shape and tailor the taking of evidence to suit their needs and expectations. As a result the procedure for the taking of evidence in each case much depends on the intensity of parties exercising their procedural competences. The shape of this procedure may therefore differ materially from the taking of evidence known to Polish lawyers under the Code of Civil Procedure.Freedom of the parties in shaping the course of the evidentiary proceeding is not absolute . The limits of this freedom are defined by the applicable mandatory rules. Their violation may , in extreme cases , lead to the setting of an award aside, refusal of recognition or enforcement of an award. This fully applies also to arbitration seated in Poland (as evidenced in jurisprudence of Polish State courts).In the paper, it has been considered , how parties or an arbitral tribunal should shape the conduct of evidentiary proceedings . Given the specificity and the most important principles of arbitration proceedings it has been argued to what extent an arbitrator can rely on its domestic legal order in the taking of evidence in international arbitration. It has been particularly argued to what extent Polish arbitrator adjudicating an arbitration dispute held in Poland is allowed to rely on the procedure for the taking of evidence under Polish Code of Civil Procedure. This paper focuses on the regulation of the three basic ‘means’ of evidence commonly used in arbitration. The separate chapters were dedicated to each of them. Each chapter opens with a brief introduction containing basic information about the evidence. Subsequently, in each of the chapters selected issues concerning the taking of evidence are discussed. Each of these issues constitute a separate section.In the chapter concerning documents, among others, the concept of "document" in the context of arbitration proceedings and the issue regarding the documents inadmissible ex officio were discussed. Subsequently, the document production was described widely, including the production of documents by the adverse party. In the end the issue concerning refusal to produce evidence by parties was considered. In the chapter concerning witness evidence the ability to act as a witness in arbitration was discussed in the first place. In this regard, particular attention was devoted to the limitations of the admissibility of witnesses. Subsequently, the possibility to limit or enlarge number of witnesses by an arbitral tribunal within its discretionary power was considered. Further, the issues concerning non-appearance of a witness and consequences of refusal by a witness to testify were discussed. In this respect, the use of coercive measures , testifying under oath and possibility to file criminal chargers for perjury were considered. Then, the use of written statements was examined. In the end, the attention was devoted to witnesses coaching and cross- examination .In the chapter on the expert witness evidence , the main focus was given to requirements to be fulfilled by the person willing to act as an expert in particular case. In this regard, the independence, impartiality and objectivity of an expert was extensively discussed. In the second part of the chapter the attention was drawn to methods of appointment of experts. The pros and cons for party appointed expert and tribunal appointed expert were considered. In the end, the alternative methods for appointing experts were provided and assessed.

Przedmiotem niniejszej pracy jest analiza postępowania dowodowego w zakresie specyfiki środków dowodowych stosowanych w arbitrażu międzynarodowym.Strony i sąd polubowny mają szerokie kompetencje w zakresie kształtowania postępowania dowodowego i dopasowywania go do swoich potrzeb i oczekiwań. W rezultacie, ostateczny kształt postępowania dowodowego będzie uzależniony od tego, w jaki sposób strony i sąd polubowny skorzystają z przysługującej im kompetencji kreowania norm dowodowych. Kształt tego postępowania może więc istotnie odbiegać od postępowania dowodowego znanego polskim prawnikom z kodeku postępowania cywilnego.Swoboda stron w kształtowaniu przebiegu postępowania dowodowego nie ma charakteru absolutnego. Granice tej swobody wyznaczają przepisy o charakterze imperatywnym. Ich naruszenie może, w skrajnych przypadkach, prowadzić do uchylenia wyroku arbitrażowego, odmowy stwierdzenia jego wykonalności lub odmowy jego uznania. Niniejsze w pełni odnosi się również do postępowania arbitrażowego, którego miejsce znajduje się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, na dowód czego można znaleźć liczne przykłady w orzecznictwie polskich sądów.W niniejszej pracy zostało rozważone, jak strony lub też sąd polubowny powinni ukształtować postępowanie dowodowe w zakresie przeprowadzania dowodu z poszczególnych środków dowodowych. Mając na uwadze specyfikę postępowania arbitrażowego i naczelnych reguł nim kierujących, w niniejszej pracy została również podjęta próba odpowiedzi na pytanie – na ile arbiter może wspomagać się zasadami obowiązującymi w jego porządku prawnym w postępowaniu dowodowym w zakresie przeprowadzania dowodu z poszczególnych środków dowodowych. W tym spektrum została szczególnie rozważona kwestia zakresu dopuszczalnego posiłkowania się przez arbitrów o polskich korzeniach prawnych, rozstrzygających spór, którego miejsce postępowania znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, rozwiązaniami z polskiego – krajowego – porządku prawnego.Niniejsza praca skupia się na regulacji dotyczącej trzech podstawowych środków dowodowych przeprowadzanych w ramach postępowań arbitrażowych. Każdemu z nich został poświęcony osobny rozdział. Każdy z rozdziałów otwiera krótkie wprowadzenie zawierające podstawowe informacje na temat danego środka dowodowego. W dalszej kolejności w każdym z rozdziałów zostały omówione wybrane zagadnienia dotyczące przeprowadzania dowodu z danego środka dowodowego. Każde z omawianych zagadnień stanowi osobny podrozdział.