Zamaskowani tancerze z Dachu Świata - znaczenie tańca czham

Tantric Buddhism, which is prevalent on the Tibetan Plateau, correlates with local beliefs and reinforces the ritual character of religious practices of the region. Both monks and the common people of Tibet emphasize the salience of the role of the rituals pursuing in them their spiritual potential. The cham dance, which is believed to be advantageous in one’s way to achieve enlightenment, is approached in an akin manner. The author of the paper attempts to explore the sacral function of the dance ritual and to indicate its importance both for the Tibetan culture and the people of Tibet. Placing the lamaistic dance within the vernacular tradition of Tibet, the author then analyses its particular elements and specifies their symbolic significance. Based on the three examples of cham i.e. Skeleton Dance, Black Hat Dance, Deer Dance the author identifies the various types of the dance and its functions. Finally, by the means of the gathered data, the author demonstrates the extent of the described dance both on religious and social levels. Being aware of the evolution of the phenomenon, the author tries to establish whether the afore mentioned observances have lost their spiritual character and have become a mere commercial dance spectacle.

Panujący na obszarze Wyżyny Tybetańskiej buddyzm tantryczny koreluje z lokalnymi wierzeniami wzmagając rytualny charakter praktyk religijnych tego regionu. Zarówno mnisi jak i mieszkańcy Tybetu przywiązują duże znaczenie do roli wykonywanych obrzędów upatrując w nich duchowego potencjału. W ten sam sposób postrzegają taniec czham wierząc, że umożliwia on uzyskanie oświecenia. Autor pracy stara się zgłębić sakralną funkcję tanecznego rytuału i wykazać jego istotność zarówno dla kultury tybetańskiej jak i samych Tybetańczyków. Przedstawiając miejsce lamaistycznego tańca w rodzimej tradycji Tybetu, analizuje następnie jego poszczególne elementy wykazując ich symboliczne znaczenie. Posiłkując się trzema przykładami czhamu w postaci Tańca Szkieletów, Czarnych Czapek oraz Jelenia wykazuje różnorodność odmian rytuału oraz jego funkcji. Ostatecznie, przy pomocy zgromadzonego materiału badawczego, autor dowodzi wagi opisywanego tańca zarówno w wymiarze religijnym jak i społecznym. Autor dostrzegając ewolucję zjawiska próbuje odpowiedzieć na pytanie czy opisywane praktyki zatraciły swój duchowy charakter i stały się komercyjnym widowiskiem.