Generał Paweł Józef Małachowski (1713-1775). Wielkopolski szlachcic w armii Fryderyka Wielkiego

General Paul Joseph Małachowski was born on the 25th January 1713 in Byszki, in Greater Poland. He came from a knighthood family, the members of which can be found in sources about the end of XV century. In 1729 he left his homeland and joined the Saxon army, in which he reached the rank of first-lieutenant. In 1741 he left Saxony and joined the Prussian Uhlans-regiment von Natzmer, in which he served among his brothers, Hiacynth and Sylwester Piotr. In this unit, transformed into hussars-regiment, he took part in both Silesian Wars, including the skirmish at Kamienna Góra, battles at Strzegom-Dobromierz and Soor in 1745. In 1753 he was promoted to colonel and became chief of the “yellow hussars-regiment”. He led this unit into campaigns of The Seven Years' War against the Russians in 1757-1759, the Swedes in 1757-1759 and the Austrians in 1760. During the last campaign, he was taken as a prisoner-of-war at Kamienna Góra. In 1763 he returned to his regiment. Then he acted against the Bar Confederation. Promoted to lieutenant-general he participated in the First Partition of Poland, carrying out Prussian deceptions by marking a new border with Poland. He died on the 15th December in Wieleń. He left his wife, Sophia Christine von Jungenfels, three sons and two daughters.

Generał Paweł Józef Małachowski urodził się 25 stycznia 1713 r. w Byszkach, w Wielkopolsce. Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Gryf, której potwierdzony źródłowo rodowód sięga końca XV w. W 1729 r. opuścił rodzinny dom i wstąpił do służby wojskowej w armii saskiej, w której doszedł do rangi porucznika. W 1741 r. przeszedł do armii pruskiej, do regimentu ułanów von Natzmer, gdzie służył razem z braćmi, Hiacyntem i Sylwestrem Piotrem. W składzie tej jednostki, przekształconej w huzarską, odbył kampanie I i II wojny śląskiej. Brał udział w potyczce pod Kamienną Górą oraz bitwach pod Strzegomiem i Soor w 1745 r. W 1753 r. awansowany na pułkownika, został szefem regimentu „żółtych huzarów”. Na jego czele walczył w wojnie siedmioletniej w kampaniach przeciwko Rosjanom w latach 1757-1759, przeciwko Szwedom w latach 1757-1759 oraz przeciwko Austriakom w 1760 r. Podczas tej ostatniej dostał się do niewoli w bitwie pod Kamienną Górą. W 1763 r. powrócił do regimentu i następnie wziął aktywny udział w działaniach przeciwko Konfederacji Barskiej. Już jako generał-porucznik uczestniczył ze swoim regimentem w pierwszym rozbiorze Polski, przeprowadzając pruskie uzurpacje graniczne. Zmarł 15 grudnia 1775 r. w Wieleniu, zostawiając żonę Zofię Krystynę z domu Jungenfels, trzech synów i dwie córki.