Poziom wiedzy nauczycieli szkół podstawowych na temat cukrzycy i padaczki

StreszczeniePoziom wiedzy nauczycieli szkół podstawowych w zakresie cukrzycy i padaczki u dzieci.Wstęp: Szkoła to jednostka oświatowo-wychowawcza zajmująca się kształceniem oraz wychowywaniem dzieci bez znamion dyskryminacji, w poczuciu bezpieczeństwa i akceptacji. Dzieci z chorobami przewlekłymi, zwłaszcza te uczęszczające do publicznych szkół, wymagają dodatkowej troski i uwagi ze strony grona pedagogicznego. Znajomość przez nauczycieli chorób występujących u uczniów pozwoli na lepszą opiekę, zrozumienie i właściwe postępowanie. Padaczka i cukrzyca to jedne z częstszych chorób przewlekłych występujących u dzieci w wieku szkolnym, stanowiące duże wyzwanie dla instytucji szkolnej.Cel: Ocena poziomu wiedzy nauczycieli szkół podstawowych na temat cukrzycy i padaczki. Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone wśród 110 nauczycieli szkół podstawowych. Do badań użyto metodę sondażu diagnostycznego, narzędziem był autorski kwestionariusz ankiety. Składał się on z części socjodemograficznej oraz części badawczej, która weryfikowała poziom wiedzy respondentów pod kątem posiadanych informacji na temat przebiegu cukrzycy i padaczki występujących u dzieci, a także udzielenia pierwszej pomocy dziecku znajdującemu się w stanie zagrożenia życia, w związku z zaostrzeniem powyższych chorób.Wyniki badań:Około 80% ankietowanych znało czynniki wywołujące stan padaczkowy oraz objawy świadczące o hipoglikemii. Natomiast aż 40% nauczycieli udzieliłoby pierwszej pomocy w padaczce w zły sposób, około 80% nie wie czym jest aura w padaczce, ani jakie leki stosowane są w tej chorobie, również 80% nie zna pojęcia stanu padaczkowego, stanowiącego stan zagrożenia życia. Ponad 50% respondentów przechowywałoby insulinę w złej temperaturze lub  w niewłaściwych warunkach, aż 47% nie wie czym jest jeden wymiennik węglowodanowy (1WW), 40% czym jest indeks glikemiczny. Około 50% nauczycieli uważa, że dzieci chore na cukrzycę nie powinny podejmować aktywności fizycznej, a 20% uznało, że nie powinny również brać udziału  w zajęciach wychowania fizycznego. Jedynie 13% respondentów podałoby domięśniowo Glucagon nieprzytomnemu dziecku z hipoglikemią, pozostali zawołaliby pielęgniarkę, zadzwoniliby na pogotowie lub w zły sposób podaliby Glucagon. Dodatkowo 54% nauczycieli nie czułoby się pewnie w trakcie wykonywania czynności ratujących życie. Ponadto aż 85% ankietowanych przyznaje, że nauczyciele nie mają dostatecznej wiedzy z zakresu padaczki i cukrzycy, a ponad 26% uważa, że powinno być więcej szkoleń.Wnioski:1. Poziom wiedzy jakim dysponują badani nauczyciele na temat cukrzycy i padaczki jest niewystarczający, nauczycielom brakuje odpowiednich informacji, umiejętności, a także pewności siebie w sytuacji stanowiącej zagrożenie życia dla dziecka.2. W badanej grupie zaobserwowano brak umiejętności różnicowania stanu hipo- i hiperglikemii.3. Z powodu braku niezbędnej wiedzy i umiejętności większość członków grupy badawczej czuję się niepewnie podczas napadu padaczkowego lub stanu hipo-/hiperglikemii  u podopiecznego, niektórym towarzyszy paraliżujący stres.4. Nie uzyskano istotnych statystycznie zależności pomiędzy nauczanym przedmiotem przez nauczycieli a ich poziomem wiedzy na temat cukrzycy i padaczki.5. W opinii ankietowanych ogólna wiedza na temat cukrzycy i padaczki wśród ich grupy zawodowej jest niewystarczająca, część z nich przekonana jest o konieczności szkoleń dla nauczycieli.

SummaryThe level of primary schools teachers’ knowledge concerning children suffering from diabetes and epilepsy.Introduction: A school is an institution designed for the purpose of upbringing and educating children in the atmosphere of security and acceptance, without discrimination. Children suffering from chronic diseases, especially pupils attending public schools, require additional care and attention of teaching staff. Improving teachers’ knowledge regarding diseases affecting students will let them to take better care of such children; understand them and help. Epilepsy and diabetes are one of the most common diseases affecting school-age children and posing a significant challenge to the teachers.The aim: Assessment of the level of primary schools teachers’ knowledge concerning epilepsy and diabetes. Material and methods: The survey was conducted among 110 primary schools’ teachers. The study was based on a diagnostic poll method and the tool used in the survey was a questionnaire designed by the author of this thesis. The questionnaire consists of two parts- socio-demographic and research part. The latter aimed at verifying respondents knowledge concerning diabetes and epilepsy symptoms, as well as assessing their ability to give first aid to children in life-threatening situations posed by the aforementioned diseases. The results of the research: About 80% of the respondents knew the factors causing status epilepticus and the symptoms of hypoglycaemia. Nevertheless, even up to 40% of the teachers would give a wrong first aid to the person suffering from epilepsy. About 80% does not know what epileptic aura is and which medicines are used in treatment of epilepsy. Moreover, 80% is unfamiliar with the term status epilepticus, which is a life-threatening situation. More than 50% of respondents would store insulin in the wrong temperature or in unsuitable conditions. 47% does not know what one carbohydrate exchange and glycaemic index are. About 50% of the surveyed teachers are of the opinion that children affected by diabetes should not exercises, whereas 20% states that such pupils should not participate in PE lessons. Only 13% of respondents would give glucagon by intramuscular injection to an unconscious child with hypoglycaemia. The rest would call a nurse; call the ambulance; or give glucagon but in a wrong way. What is more, 54% of the teachers would not feel self-confident while giving first aid. Moreover, up to 85% believes that teachers do not have sufficient knowledge when it comes to epilepsy and diabetes; and 26% thinks that they should be provided with more training concerning these diseases. Conclusion:1. The level of the teachers’ knowledge regarding epilepsy and diabetes is insufficient; the teachers lack in necessary information, abilities, as well as self-confidence vital while facing life-threatening situations. 2. The respondents participated in the survey were unable to distinguish between hypoglycaemia and hyperglycaemia. 3. Due to insufficient knowledge and abilities majority of the respondents felt unconfident in a situation of epileptic seizure or hypo- and hyperglycaemia. Some of them were even paralysed by stress.4. There were no statistically significant relations between the subject taught by the teachers and their level of knowledge concerning diabetes and epilepsy.5. According to the respondents the general knowledge about epilepsy and diabetes in their professional group is insufficient; some of them see strong necessity of participation in suitable trainings and teaching programs.