Otyłe Wenus. Katalog cholesterolowych postaci (w sztuce nie tylko filmowej)

Niniejsza praca podejmuje wysiłek prześledzenia pewnej ewolucji w kształtowaniu i prezentowaniu otyłych kobiet w kinematografii. Autorka zadała sobie pytanie: Czy wizerunki te odbiegają od stereotypowych przedstawień? Metodą, która pomogła osiągnąć wytyczone założenia była analiza wybranych współczesnych filmów: Siedem piękności Pasqualino (1975) Lina Wertmüller, Diablica (1989) Susan Seidelman, Co gryzie Gilberta Grape’a (1992) Lasse Hallström, Prawdziwe kobiety są zaokrąglone (2002) Patricia Cardoso, Pokarm (2005) Brett Leonard, Druhny (2011) Paul Feig, Lena (2011) Christoph Van Rompaey i Raj: nadzieja (2013) Ulrich Seidl. Produkcje miały zawierać niebanalne, a także zaskakujące kreacje aktorskie. Wnioski wysnute na podstawie analizy materiału badawczego zawarto w rozdziale trzecim – próbie podsumowania i weryfikacji sądów. Wyłoniły się z niego następujące wnioski: Powierzchowność „krągłych Wenus” czyni z nich rodzaj „odmieńców” zarówno w sensie fizycznym, jak i psychicznym. W konsekwencji kobiety te muszą zmagać się ze skomplikowaną sytuacją życiową. Ich walka z losem ma różny wymiar i rozmiar. Bohaterki zredukowane do swojego „zdeformowanego” ciała, w większym stopniu narażone są na odrzucenie lub wyszydzenie. Choć wydają się być niedostosowane do reguł otaczającego je świata, potrafią ku zaskoczeniu innych zmieniać rzeczywistość. Jeszcze długo to fizyczność, mieszcząca się w akceptowanych ramach, a nie cechy charakteru będą odgrywały kluczową rolę w postrzeganiu drugiego człowieka.

This master’s dissertation makes an effort to take a look at a certain evolution in shaping and presenting obese women in cinema. The author will try to discuss and answer the question: Are these images differ from the stereotypical representations? Method, which has helped to achieve the essential aim was to analyze selected contemporary films: Seven Beauties (1975) Lina Wertmüller, She-Devil (1989) Susan Seidelman, What's Eating Gilbert Grape (1992) Lasse Hallström, Real Women Have Curves (2002) Patricia Cardoso , Feed (2005) Brett Leonard, Bridesmaids (2011) Paul Feig, Lena (2011) Christoph Van Rompaey and Paradise: hope (2013) Ulrich Seidl. Productions included an original, and surprising performances. The third chapter contained conclusions: Appearance of “Obesive Venuses” makes them a kind of "queer" in both physical and mental site. As a result, these women have to cope with a complicated life situation. Their struggle with fate has a different dimension and size. Heroine reduced to "deformed" body, are more vulnerable to rejection or derision. Although they seem to be unsuited to the rules of the world around them, surprisingly they can change reality. For a long time physique and not the character will play a key role in the perception of others.