Kopolimer N-winyloformamidu i diwinylobenzenu jako adsorbent.

The main objective of this study was to investigate the impact of the NOM surrogates - salicylic acid (SA) and Aldrich humic acid (AHA) on the microcystin-LR adsorption onto polymeric adsorbent: p(NVF-co-DVB). First, this adsorbent was synthesised. Then, it was demonstrated that the obtained copolymer can adsorb both salicylic acid (with max. efficiency 93%) and Aldrich humic acid (with max. efficiency 90%). Nearly no impact of the presence of SA or AHA molecules was found, for the adsorption of the MC-LR. Low initial concentrations of the SA have even positive influence on adsorption efficiency of MC-LR. Increase of SA concentration caused a small decrease of adsorption efficiency, but it was still higher than 92%. Similar effect was observed in case of Aldrich humic acid. The tested polymer adsorbed (independently of the AHA concentration) more than 80% of initial amount of MC-LR. It was also shown that acidic or alkaline pH is favourable to adsorption efficiency of microcystin-LR. This study demonstrated that the obtained copolymer can effectively remove MC-LR from water which contains hydrophilic and hydrophobic fractions of NOM.

Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu wybranych przedstawicieli NOM – kwasu salicylowego (SA) i kwasu humusowego (AHA) na efektywność procesu adsorpcji mikrocystyny-LR na polimerowym adsorbencie: p(NVF-co-DVB). Najpierw dokonano syntezy wspomnianego adsorbentu. Następnie ustalono, że maksymalna wydajność adsorpcji SA na jego powierzchni wynosi 93%, natomiast AHA – 90%. Badania nad wpływem obecności molekuł SA i AHA na wydajność adsorpcji MC-LR na uzyskanym kopolimerze pokazały, że żaden z tych kwasów nie stanowi konkurencji dla toksyny. Zarówno z roztworów SA jak i AHA, nawet przy największych z zastosowanych stężeń tych związków, wykazano efektywność wiązania MC-LR na powierzchni p(NVF-co-DVB). Ustalono, że niewielkie stężenia kwasu salicylowego korzystnie wpływają na skuteczność wiązania toksyny na powierzchni kopolimeru. W miarę zwiększania stężenia SA wydajność adsorpcji MC-LR zmniejszała się, jednakże wciąż utrzymywała się na ponad 92% poziomie. Podobny efekt zaobserwowano w przypadku AHA. W zastosowanych warunkach eksperymentalnych, niezależnie od stężenia roztworu AHA z którego adsorbowano MC-LR, zawsze osiągano ponad 80% wydajność usuwania tej toksyny. Zauważono też, że niskie i wysokie wartości pH roztworu, sprzyjają zachodzeniu adsorpcji MC-LR. Badany kopolimer pozwala zatem usuwać MC-LR z roztworów zawierających hydrofilowe i hydrofobowe frakcje NOM.