Claude Ridder: Lazarus either Orpheus? The portrait of the main character of Je t'aime, je t'aime, a film by Alain Rasnais

Praca jest poświęcona analizie bohatera filmu "Je t'aime, je t'aime", Claude'a Riddera. Przebiega ona w odniesieniu do dwóch modeli postaci: archetypicznego Orfeusza oraz "człowieka łazarzowego" - typu postaci wprowadzonej do dyskursu przez Jeana Cayrola, o czym piszę w rozdziale drugim. Poprzedza go wprowadzenie, w którym nakreślam ewolucję rozwoju twórczego Alaina Resnais, skupiając się na jego filmach dokumentalnych oraz fabularnych, w których przewijały się te same motywy: śmierci, miłości, pamięci. W pierwszym rozdziale analizuję tezy Jeana Cayrola i Maurice'a Blanchota odnoszące się do typów postaci dominujących w literaturze powojennej. Przyglądam się także postaciom Łazarza i Orfeusza jako archetypom. Rozdział trzeci poświęcony jest Claude'owi Ridderowi, jako kolejnej postaci łazarzowej w twórczości francuskiego reżysera. W rozdziale czwartym rozważam motywy postępowania Claude’a Riddera i ich tragiczne następstwa. Pracę kończy rozdział piąty, w którym na plan pierwszy wysuwa się motyw orficki. W tym rozdziale odwołuję się do filmów innych reżyserów (Chrisa Markera i Jeana Cocteau), które stanowiły inspirację dla Alaina Resnais jako autora „Je t'aime, je t'aime”.

This dissertation is devoted to the analysis of the main character of “Je t’aime, je t’aime”, Claude Ridder. It consists of a two-way interpretation of Claude Ridder as a personage: pertaining to the archetypical Orpheus, and “homo lazarus” – the figure established by Jean Cayrol, on which I focus in the second chapter. It is predated by the introduction, in which I point the evolution of Alain Resnais as an artist, thus I focus on his documentary and feature films, as they have same motives in common, these are: the death, the love, the memory.In chapter one, I compare the thesis created by Jean Cayrol, and Maurice Blanchot, in view to find the leading character type in the post-war literature. These are: Orpheus and Lazarus, both regarded as archetypical.The third chapter is devoted to the study of Claude Ridder, as “homo lazarus”, though he is not the first one appearing in the oeuvres by the French director.In chapter four, I try to clarify the causes and consequences of Claude Ridder’s tragedy.In the fifth, the last chapter, I focus on the orphic myth adapted to the movie by other directors (Chris Marker and Jean Cocteau), which were a very great inspiration for Alain Resnais, as the author of “Je t’aime, je t’aime”.